Voordat de workshop startte, besloot ik even heel hulpvaardig lijmpotjes te vullen. Het moet tenslotte toch gebeuren en wie weet krijg ik er wel pluspunten mee, haha. Maar goed, ik wijk af. Lijmpotjes vullen. Vroeger was er niks leuker dan lijmballetjes maken. Daar heb ik hier het een en ander over geschreven. Maar de taak om een lijmpotje te vullen was veel lastiger dan ik ooit had verwacht...
Je ziet het misschien al voor je. Ik, klungelig en kneuzig met een groot vat lijm, potjes vullende. Terwijl ik dacht dat het overschenken zo fantastisch ging, ontdekte ik halverwege dat maar de helft van al de geschonken lijm in het potje was terecht gekomen. Ja ja, ik weet het. De rest lag er dus naast. Ik moest naar iets op zoek om de lijm op een betere manier in de volgende potjes te krijgen. Een lepel, een kwast, een stokje. Het maakte me niks uit, maar dit mocht me geen tweede keer overkomen.
Al zoekend liep ik langs een tafel waar een zelfde soort lijm vat stond, met meerdere flesjes er naast. Het is dat ik niet sla, maar bij wijze van spreken 'sloeg ik mezelf voor mijn hoofd'. In één van de flesjes stond een kleine trechter, waar dus de lijm heel makkelijk ingegoten kon worden zonder dat de tafel voor altijd een plakkaat lijm moest dragen op z'n houten hoofdje. Slim, heel slim.
Ik vond ook een trechter en ging weer verder met mijn lijm potjes vullen. Ik goot de lijm voorzichtig in de trechter (men, je hebt daar echt spierballen voor nodig!) en liet die zijn werk doen. Het ging perfect! Het flesje vulde zich binnen een minuut en het was tijd voor het volgende flesje. Ik haalde de trechter voorzichtig uit het potje en wilde, om knoeien te voorkomen, het onderste puntje afschrapen aan de opening van het flesje. Dat afschrapen ging prima, maar de inhoud van de trechter stroomde er aan de andere kant met de zelfde vaart weer uit. Conclusie: Mijn handen hebben nog nooit zo extreem onder de lijm gezeten.
Om precies te zijn had ik nog vijf minuten. Vijf minuten om mijn flesjes te vullen. En dezelfde vijf minuten voordat de workshop zou startten waarbij ik zes kinderen moest leren hoe je het mooist kunt kleien. Hoe ging ik dit nou weer doen? Voor ik het wist, een aantal flesjes verder, druppelde de eerste kinderen al binnen. "Juf, wat heeft u nou weer gedaan?" Ik grinnikte eventjes en zei maar snel dat ze op hun plekje moesten gaan zitten.
Daar stond ik dan. Lege handen. Vol van lijm. Kleverig en plakkerig. Het helpen ging gelukkig beter dan verwacht, maar het helpen bleef behoorlijk verbaal. Toen ze eenmaal druk bezig waren, vluchtte ik naar de eerste de beste kraan die ik tegenkwam. Met schone handen kwam ik terug en kon ik weer helpen. Ik vond het een hele (leuke!) ervaring, die lijm potjes vullen. Nu snap ik waarom de juf vroeger wilde dat we zuinig deden met de lijm, en het verboden was om lijmballetjes te maken. ;)
Liefssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten