maandag 15 september 2014

DE GEDACHTEGANG VAN EEN VIS

Vissen zijn rare dieren. Sommigen zijn klein, andere groot. Maar welke maat of soort je ook uitkiest, ze zijn allemaal even raar. Ze kijken raar, zwemmen raar en hebben soms de meest debiele lichaamsvormen die je kunt bedenken. Dieren kunnen niet denken, wordt er gezegd. Maar ik twijfel daar aan...

Voor mij staan tientallen aquaria, ingebouwd in de muur. Er zijn echt heel veel verschillende soorten vissen. Ik hou van dieren maar met vissen heb ik niet zoveel. Maar als ik dan toch moet kiezen voor een bepaalde soort, dan kies ik de 'Cichliden'. Dat klinkt alsof ik, ondanks mijn anti-interesse voor vissen, een aardige ervaringsdeskundige ben. Om eerlijk te zijn, nee. Niet echt.

Wat betreft de Cichliden; in mijn examenjaar op de middelbare school moest ik een eindverslag maken over deze vissoort, inclusief een mondelinge overhoring. Vandaar dat dit de enige soort vis is waar ik veel over weet. Of deze soort kan 'denken'?

We zijn een hoop vissen verder als ik in de auto zit, met een zakje gevuld met water op mijn schoot. Het papieren (patat-, vind ik)zakje wat om het plastic waterzakje heen zit is niet doorzichtig, maar ik voel de angst van de kleine visjes die er in zitten. Samen met mijn vader hebben we visjes gekocht. Nee, niet voor mij. Voor mijn vader.
 "Niet stiekem schudden hè! "Goed vasthouden!" Alsof ik op een prachtig paard in galop ga, beweeg ik met iedere kuil en hobbel mee die er in de weg zit. Alsof ik een kip ben die de eieren waar haar geliefde kuikentjes in zitten voor elk gevaar wil beschermen.

Wat een werk was dat, dat in elkaar brouwen van dat vissenverslag op de middelbare school. Natuurlijk heb ik het onderwerp Cichliden niet zelf gekozen, maar helaas hád ik ook niet veel te kiezen. Ineens werd deze vis figuurlijk op mijn bord geschoven en ik moest maar zien wat ik er van maakte. Met de klas gingen we naar de dierentuin om je dier te bestuderen. Gek genoeg was ik langer te vinden bij de reptielen en heb ik zeer weinig tijd doorgebracht met de edelachtbare, zeer gekleurde vis, die vooral voor komt in het Malawimeer. Good to know.

Maar toen ik daar stond, was er een vis die me zo dom aan keek. Ik dacht: Wat denkt deze vis nu eigenlijk? 'Wat voor een debiel twee-potig wezen, met bruine ogen en blonde haren staat mij te bestuderen?' 'Zou het leven op benen beter zijn, dan voor altijd opgescheept zitten met vinnen?' Waarschijnlijk dacht die vis geen van al die dingen. Maar ik kán niet geloven dat een vis echt zo dom is als 'ie er uit ziet. Een vis moet toch wel iets kunnen denken, een klein beetje levensbesef hebben? Waarom zou hij anders vluchten als hij wordt aangevallen, of zou hij denken dat het spel tikkertje geen dood kent in de diepe wateren? 
Je kent het, de groten winnen altijd. Dus deze kleine, kleurrijke vis zou toch een groot in case of emergency - ontsnappingsplan moeten hebben bedacht? Een plan B hebben? Ik weet het niet, maar als een vis echt he-le-maal niets zou denken, geen gedachtegang zou hebben, zou ik wel eens een weekje een vis willen zijn.

Je kent het. Je zegt iets hardop, in de hoop dat het niet gebeurt. And guess what: Het gebeurt wel. Zo'n moment waarvan je achteraf denkt: 'Had ik dat nou maar nooit gezegd, want dan zul je altijd zien dat het wél gebeurt. Je kunt tegenspartelen, maar je bent een vis op het droge. Je kan geen kant op en je hebt geen idee wat je er mee aan moet. Gebeurd. Vandaag heb ik de bevestiging gekregen (lang leve het mbo niveau van tegenwoordig) dat gebeurd verleden tijd is. Terwijl ik dit denk, kijk ik om me heen. Vrij donker, al zeg ik het zelf. Maar huh? Ik heb geen benen meer. Geen armen.
Mijn lichaam is bedekt met schubben en ik zwem me rot met de veel te kleine vinnen die langs m'n fel roze schubbenbilletjes hangen. Langzaam kom ik vooruit, maar ik word er steeds beter in. Als ik dan eindelijk de smaak te pakken heb, zie ik in de verte een donkere gedaante op me af komen. Het lijkt wel of ik ben opgeslokt in de film Finding Nemo. Vlijmscherpe tanden omsingelen mijn beschupte vissenlijfje. Waar is mijn ontsnappingsplan? Mijn plan B? Ik heb nooit de kans gekregen of daar over na te denken! Kan ik überhaupt wel denken?


Ik weet het niet. Deze post is geschreven, met de gedachtegang van een vis.

vrijdag 5 september 2014

VERBINDING MET PEREN


Eindelijk strompel ik de woonkamer binnen, gooi mijn sleutel op het kastje, rennen (of poging tot rennen), en plof neer op mijn bed. Ik wil liggen en alleen nog maar series kijken. Stage was erg leuk, maar het voelde alsof ik drie weken zonder weekend had geleefd. Totaal overgeslagen. Ik zet m'n laptop aan en ik klik een serie aan. 'Verbinden met peers' staat er. En ja, grappig is het zeker niet, maar ik denk dus altijd aan peren die met naald en draad aan elkaar vast worden gemaakt. Ik krijg het beeld gewoon niet uit mijn hoofd...


Lang leve de internetverbinding bij ons thuis, die altijd snel is, behalve op de momenten dat je wilt dat die peren even sneller aan elkaar genaaid worden. Het laden van de serie duurt lang. In de tussentijd ben ik maar even vakantie foto's en filmpjes gaan kijken, want als je naar het beeldscherm blijft kijken, worden blijkbaar zelfs die peren zenuwachtig en die zouden er spontaan rot van worden.

Zo was dat in dit geval. Na minutenlang wachten, ik moest het drie keer controleren, bleek dat ik de verkeerde serie had gedownload.
Een jong ventje op mijn stage zou hebben gezegd: "Weet je wat het toppunt van domheid is? Struikelen over draadloos internet.

Daar lig je dan. Zo'n trek in peren, oftewel serie kijken. Ik had nog tien minuten voordat ik zou gaan eten en ik had nog steeds geen idee hoe dat spannende stukje zou aflopen wat ik alweer dagen terug voor het laatst had gezien. Opnieuw 'verbinden met peers'. Hopelijk dit keer met iets meer vrucht.

donderdag 4 september 2014

WEER NAAR SCHOOL


Ik kijk uit het raam terwijl ik nog met een slaapkop op mijn bureaustoel zit. De laatste paar uurtjes zomervakantie tikken voorbij. Op mijn bureau ligt m'n nieuwe agenda, m'n boeken, m'n schriftjes en alles wat weer nodig is om dit jaar succesvol te maken. Want dat is zeker de bedoeling: aan het einde van dit schooljaar zal ik trots met een diploma in mijn handen staan.

Aanbevolen post

CITROENLOTION MET EEN VLEUGJE MUGGENHAAT

Als het nieuwe schooljaar begint, broeit mijn gedachten van goeie voornemens en initiatieven. Een soort oud en nieuw voor het komende s...