Voor mij staan tientallen aquaria, ingebouwd in de muur. Er zijn echt heel veel verschillende soorten vissen. Ik hou van dieren maar met vissen heb ik niet zoveel. Maar als ik dan toch moet kiezen voor een bepaalde soort, dan kies ik de 'Cichliden'. Dat klinkt alsof ik, ondanks mijn anti-interesse voor vissen, een aardige ervaringsdeskundige ben. Om eerlijk te zijn, nee. Niet echt.
We zijn een hoop vissen verder als ik in de auto zit, met een zakje gevuld met water op mijn schoot. Het papieren (patat-, vind ik)zakje wat om het plastic waterzakje heen zit is niet doorzichtig, maar ik voel de angst van de kleine visjes die er in zitten. Samen met mijn vader hebben we visjes gekocht. Nee, niet voor mij. Voor mijn vader.
"Niet stiekem schudden hè! "Goed vasthouden!" Alsof ik op een prachtig paard in galop ga, beweeg ik met iedere kuil en hobbel mee die er in de weg zit. Alsof ik een kip ben die de eieren waar haar geliefde kuikentjes in zitten voor elk gevaar wil beschermen.
Wat een werk was dat, dat in elkaar brouwen van dat vissenverslag op de middelbare school. Natuurlijk heb ik het onderwerp Cichliden niet zelf gekozen, maar helaas hád ik ook niet veel te kiezen. Ineens werd deze vis figuurlijk op mijn bord geschoven en ik moest maar zien wat ik er van maakte. Met de klas gingen we naar de dierentuin om je dier te bestuderen. Gek genoeg was ik langer te vinden bij de reptielen en heb ik zeer weinig tijd doorgebracht met de edelachtbare, zeer gekleurde vis, die vooral voor komt in het Malawimeer. Good to know.
Maar toen ik daar stond, was er een vis die me zo dom aan keek. Ik dacht: Wat denkt deze vis nu eigenlijk? 'Wat voor een debiel twee-potig wezen, met bruine ogen en blonde haren staat mij te bestuderen?' 'Zou het leven op benen beter zijn, dan voor altijd opgescheept zitten met vinnen?' Waarschijnlijk dacht die vis geen van al die dingen. Maar ik kán niet geloven dat een vis echt zo dom is als 'ie er uit ziet. Een vis moet toch wel iets kunnen denken, een klein beetje levensbesef hebben? Waarom zou hij anders vluchten als hij wordt aangevallen, of zou hij denken dat het spel tikkertje geen dood kent in de diepe wateren?
Wat een werk was dat, dat in elkaar brouwen van dat vissenverslag op de middelbare school. Natuurlijk heb ik het onderwerp Cichliden niet zelf gekozen, maar helaas hád ik ook niet veel te kiezen. Ineens werd deze vis figuurlijk op mijn bord geschoven en ik moest maar zien wat ik er van maakte. Met de klas gingen we naar de dierentuin om je dier te bestuderen. Gek genoeg was ik langer te vinden bij de reptielen en heb ik zeer weinig tijd doorgebracht met de edelachtbare, zeer gekleurde vis, die vooral voor komt in het Malawimeer. Good to know.
Maar toen ik daar stond, was er een vis die me zo dom aan keek. Ik dacht: Wat denkt deze vis nu eigenlijk? 'Wat voor een debiel twee-potig wezen, met bruine ogen en blonde haren staat mij te bestuderen?' 'Zou het leven op benen beter zijn, dan voor altijd opgescheept zitten met vinnen?' Waarschijnlijk dacht die vis geen van al die dingen. Maar ik kán niet geloven dat een vis echt zo dom is als 'ie er uit ziet. Een vis moet toch wel iets kunnen denken, een klein beetje levensbesef hebben? Waarom zou hij anders vluchten als hij wordt aangevallen, of zou hij denken dat het spel tikkertje geen dood kent in de diepe wateren?
Je kent het, de groten winnen altijd. Dus deze kleine, kleurrijke vis zou toch een groot in case of emergency - ontsnappingsplan moeten hebben bedacht? Een plan B hebben? Ik weet het niet, maar als een vis echt he-le-maal niets zou denken, geen gedachtegang zou hebben, zou ik wel eens een weekje een vis willen zijn.
Je kent het. Je zegt iets hardop, in de hoop dat het niet gebeurt. And guess what: Het gebeurt wel. Zo'n moment waarvan je achteraf denkt: 'Had ik dat nou maar nooit gezegd, want dan zul je altijd zien dat het wél gebeurt. Je kunt tegenspartelen, maar je bent een vis op het droge. Je kan geen kant op en je hebt geen idee wat je er mee aan moet. Gebeurd. Vandaag heb ik de bevestiging gekregen (lang leve het mbo niveau van tegenwoordig) dat gebeurd verleden tijd is. Terwijl ik dit denk, kijk ik om me heen. Vrij donker, al zeg ik het zelf. Maar huh? Ik heb geen benen meer. Geen armen.
.jpg)
Mijn lichaam is bedekt met schubben en ik zwem me rot met de veel te kleine vinnen die langs m'n fel roze schubbenbilletjes hangen. Langzaam kom ik vooruit, maar ik word er steeds beter in. Als ik dan eindelijk de smaak te pakken heb, zie ik in de verte een donkere gedaante op me af komen. Het lijkt wel of ik ben opgeslokt in de film Finding Nemo. Vlijmscherpe tanden omsingelen mijn beschupte vissenlijfje. Waar is mijn ontsnappingsplan? Mijn plan B? Ik heb nooit de kans gekregen of daar over na te denken! Kan ik überhaupt wel denken?
Ik weet het niet. Deze post is geschreven, met de gedachtegang van een vis.
Je kent het. Je zegt iets hardop, in de hoop dat het niet gebeurt. And guess what: Het gebeurt wel. Zo'n moment waarvan je achteraf denkt: 'Had ik dat nou maar nooit gezegd, want dan zul je altijd zien dat het wél gebeurt. Je kunt tegenspartelen, maar je bent een vis op het droge. Je kan geen kant op en je hebt geen idee wat je er mee aan moet. Gebeurd. Vandaag heb ik de bevestiging gekregen (lang leve het mbo niveau van tegenwoordig) dat gebeurd verleden tijd is. Terwijl ik dit denk, kijk ik om me heen. Vrij donker, al zeg ik het zelf. Maar huh? Ik heb geen benen meer. Geen armen.
Ik weet het niet. Deze post is geschreven, met de gedachtegang van een vis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten