TWEE BRIEFJES VAN VIJF

Soms heb je zoveel zin om een blog te gaan schrijven, maar ben je zo inspiratieloos dat je geen idee hebt waar die blog over moet gaan. Dat had ik dus vandaag. Koos inspiratieloos. Of toch niet? Toen ik wilde beginnen met het schrijven van deze post sprong er opeens een geweldige titel in mijn hoofd zoals je ziet. Vraag me niet wat voor een verhaal er nu gaat komen want, dat weet ik zelf ook nog niet...

DECEMBRRR

En het is zover: De meest gezellige, winterse, knusse, liefdevolle, drukke, warme (en koude) maand van het jaar is aangebroken. Vroeger was December, naast mijn verjaardag, dé maand van het jaar. Schoen zetten, Pakjesavond, de Kerstdagen en Oud en Nieuw. December is een hele gezellige tijd waarin je veel tijd doorbrengt met de mensen om je heen. Het wordt steeds eerder donker en de lichtjes overal geven een betoverend warm gevoel in deze koude maand!

En nu gaan we met z'n allen natuurlijk heel hard hopen dat we dit jaar weer keihard sneeuwballen kunnen gaan gooien met een beetje ijs op de sloten zodat ook de schaatsen uit de kast gehaald kunnen worden!

Enjoy December!

Liefs,

CellekeVelleke

BACK TO BASIC

Recht op je stoel, rug tegen de leuning, op vuistafstand van je tafel, benen naast elkaar op de grond en dan ook nog eens je pen op de juiste manier vasthouden.
We hebben het allemaal geleerd: Schrijven.

Ik kan het me echt nog goed herinneren hoe onze juffrouw uit groep 3 daar voor het grote schoolbord stond. Ze pakte een krijtje en tekende een aantal verschillende golfjes op het bord. En hoe gelukkig was je dan als jij voor de klas werd geroepen om de golfjes van de juf op het bord na te tekenen.

Met de week gingen die golfjes steeds meer lijken op schrijfletters en wat was ik apetrots toen ik voor het eerst mocht schrijven in mijn eigen schrijfschriftje.

En dan nu, ongeveer 10 jaar later, zit ik dan als toekomstige onderwijsassistente diezelfde oefeningen uit te voeren als toen, in een schrijfschriftje.

MIST

Vandaag toen ik de deur uitstapte werd ik hartelijk begroet door de ijskoude mist. Ik moest, zoals gewoonlijk op de donderdagochtend, weer naar school toe, maar had totaal geen rekening gehouden met dit weer. Omdat ik niet verwacht had dat het buiten zo freezing koud was, was het ook niet in me opgekomen om de handschoenen de kast uit te toveren. En nog maar niet te beginnen over de muts en sjaal. Erg veel tijd om uitgebreid te fietsen of opnieuw naar binnen te gaan was er überhaupt al niet, dus ik besloot de kou te gemoed te gaan, zonder m'n wapens...

DE DROOM VAN DE LOEMPIA

Soms heb je wel eens van die merkwaardige dromen...

Ik droomde dat ik in de verkeerde bus stapte.
Het was een hele aparte bus, want je had het Inside tijdschrift nodig om uit de bus te kunnen komen, en ja je raad het al... die had ik natuurlijk niet.
Maar even weer terug bij waarom ik uberhaupt in die bus stapte... nou.. om loempia's te gaan halen ergens in een onbekend dorpje.
Maargoed, ik kwam dus niet uit die bus... *doet me ver in mijn geheugen denken aan een tram die ook ooit niet open wilde.* Iedereen kon uitstappen maar ik zat nog in die bus. Hmm. Wat nu? Eigenlijk wist ik ook niet zo goed welke halte ik nou het beste kon nemen als ik bij die loempia's wilde komen. Dus ik ging zitten. Buiten op straat liepen allemaal gestresste mensen met paraplu's, met hun drukke leventje. Ik moest en zou die bus uitkomen om die Loempia's te gaan halen. Al denkend en pratend in mezelf waarom ik nou altijd zulke dingen had,  staarde ik naar buiten...tot ik opeens voelde dat iemand op mijn schouder tikte. Ik draaide me een beetje verward en geschrokken om, want ik dacht dat ik de enige was die nog in de bus zat. Een klein jongetje van een jaar of 8 stond daar trots met het Inside tijdschrift in zijn handen."Hier" zei hij, "Je mag hem hebben". Hij glunderde helemaal. "Heb jij hem dan niet nodig?" vroeg ik verbaasd. Hij schudde 'nee' terwijl hij nog steeds van oor tot oor glunderde.

Ik stapte met het Inside tijdschrift de bus uit, op zoek naar die langverwachte loempiazaak. Eindelijk vond ik er een. Ik stapte naar binnen en bekeek de prijslijsten op zoek naar de loempia's. Maar toen ik wilde bestellen dacht ik opeens: Waarom wil ik nou eigenlijk zo graag die loempia's hebben?
Ik stopte het geld langzaam terug in m'n zak en dacht nog eens na. Ik zei de mensen van het zaakje gedag en liep met een opgelucht en goed gevoel naar buiten...
...zonder loempia's.

HET IS WEER HERFST

De regendruppels vallen met bakken uit de hemel, langzaam maar zeker vallen er steeds meer blaadjes van de bomen en het word koud buiten.. Yes, you got it! Het is herfst! Byebye cutie zomerjurkjes and Bonjour lange broeken en vesten!

Mensen klagen maar over de kou, de regenbuien die eeuwig lijken te duren en de wind (vooral de tegenwind als je naar school fietst...).. Maar toch. Herfst heeft wel iets bijzonders. Iets waar ik heel veel van hou...

'Dolenthousiast sta je in de gang te trappelen...Daar is papa eindelijk met de regenlaarsjes. En nog voor je ze aan hebt ben je al onderweg naar mama en vraag je of ze al een plastic zakje voor je heeft opgetrommeld voor de kastanjes en beukennootjes die je straks in het bos gaat zoeken. 

Maar het wordt nog veel spannender. Zelfs opa en oma gaan mee om te helpen met zoeken!

En dan in het bos, terwijl iedereen netjes op het pad blijft lopen, ga jij op onderzoek uit. Overal op de grond liggen blaadjes in allerlei kleuren en daartussen liggen wel 100 kastanjes. Het zijn er zoveel dat je steeds sneller gaat rapen. Dan opeens zie je tussen de vochtige blaadjes een mooie paddenstoel. Rood met witte stippen. Je gaat gehurkt zitten om hem eens goed te bekijken. "Oma, oma!" roep je. "Moet je kijken!"

Algauw ga je weer verder met het zoeken naar de juiste spulletjes voor je eigen herfsttafel.

En ja...op het laatst kom je plastic zakjes tekort en vul je de zakken van de jas ook maar met wat beukennootjes die je hebt gevonden...'

...de herinneringen. 

So let the autumn begin and enjoy the rainy lovely days!

TOUR DE FRANCE

Jaren zie je het voorbij komen op de TV. Roestige (nouja, mag ik niet hopen voor ze) ijzeren buizen met wielen eronder. Etappe dit. Ronde dat. Peloton hier. Bolletjestrui daar. Zoooo niet interessant, die Tour de France.
En laat het dan net zijn dat deze vechtende TDF-mannen door het mooie dorpje Souillac scheuren, waar wij op onze campingstoel langs de weg zitten te wachten...