MIST

Vandaag toen ik de deur uitstapte werd ik hartelijk begroet door de ijskoude mist. Ik moest, zoals gewoonlijk op de donderdagochtend, weer naar school toe, maar had totaal geen rekening gehouden met dit weer. Omdat ik niet verwacht had dat het buiten zo freezing koud was, was het ook niet in me opgekomen om de handschoenen de kast uit te toveren. En nog maar niet te beginnen over de muts en sjaal. Erg veel tijd om uitgebreid te fietsen of opnieuw naar binnen te gaan was er überhaupt al niet, dus ik besloot de kou te gemoed te gaan, zonder m'n wapens...



Iedere dag fiets ik weer anders, want er wordt veel aan de wegen gewerkt en er zijn regelmatig delen afgesloten op weg naar school. Het bleef tot de laatste beslissende minuut voor mij spannend welke weg ik vandaag zou kiezen.

En ja hoor, ik was de straat nog niet uit gefietst of mijn oren gaven al het teken dat ze half aan het bevriezen waren. Maar ik fietste aardig door -trachtte ik tenminste- en met wat muziek in de oren racete ik al zingend met mijn fiets door de straten, met zeer veel verbazende blikken van medemensen als gevolg. De mist hing enorm laag, het einde van de weg was bijna niet te zien. Laten we dan eventjes geluk hebben dat ik alleen maar rechtdoor hoefde te fietsen. En dat geluk had ik gewoon in the pocket.

De mistdruppels, voor zover je die kleine waterdeeltjes 'druppels' mag noemen, hadden intussen een soort irrigatiegebied gefabriceerd van mijn wenkbrauwen.
Algauw kwam ik op de weg die mij altijd het 'we zijn er bijna' gevoel geeft. Terwijl ik daar fietste en de andere kant van die straat niet meer zag ging ik twijfelen of ik wel goed was gefietst. Met samengeperste ogen die onder de kunstzinnige irrigatiewenkbrauwen zater, onderzocht ik de huizen. Was dit nou echt die weg waar ik heen moest? De twijfel werd steeds groter en ik overwoog zelfs nog om te draaien. Maar ik fietste de weg uit en kwam bij het laatste deel van de half-urige reis naar school. Door de mist was de scholencomplex bijna niet te zien, laat staan de weggetjes er naar toe.

Dat zijn ook wel eens van die momenten die je kunt meemaken. Je doel lijkt helder en ook al weet je nog niet helemaal exact hoe je er wilt komen, je wilt je doel bereiken. Onderweg naar je doel blijkt dan opeens dat alles een beetje mistig wordt. Je hebt geen idee welke weg je moet inslaan om snel en op een goede manier bij je doel te komen. Je kunt teruggaan, maar je verliest dan wel je doel uit het oog. Dingen worden onduidelijk en vaak zie je door de mist niet eens dat je al heel dicht bij je doel bent. Als je echt je doel wilt bereiken, dan lukt dat! Geef niet op, mist is een hindernis en geen muur die je tegenhoud om bij je doel te komen.

Wijze les, die mist. Morgen zet ik een warme muts op m'n koppie. 

Liefs,

Celleke