maandag 28 oktober 2013

DE TREINREIS

Met een grote tas op schoot, mobiel en OV binnen handbereik zit ik op een stoel ergens voorin de bus. Ik kijk door de ruiten en bestudeer iedere bushalte om te zien of het de bushalte is waar ik er uit moet. Voor mij zit een meisje met haar I-phone. Ze lacht en grinnikt hardop. Ik ben niet nieuwsgierig hoor, maar het moet toch wel echt heel grappig zijn als ze zo hardop in haar eentje zit te lachen. Naast mij aan de linkerkant zitten een oudere man en vrouw. Vol trots vertelt de man over de nieuwe kauwgom die voor uren en uren frisse adem zorgt. Op dat zelfde moment kauw ik op het kauwgompje wat ik na een kop hete thee en het racen naar de bushalte in m'n mond gepropt heb en intussen zijn smaak verloren is.

Na het uitstappen besef ik dat dat bestuderen van de bushokjes totaal nutteloos was: De plek waar ik heen moest was het doel van de buschauffeur om AL zijn reizigers te dumpen, namelijk het station. Ik liep met m'n tas naar een van de informatieborden op het station en zocht de trein die naar Utrecht Centraal zou gaan. Huh? De trein naar Utrecht rijdt niet? Werkzaamheden? Maar ho es even, hoe kom ik dán daar?
Alsof de vriendelijke vrouwenstem die door de speaker van het station galmde gedachten kon lezen werd er omgeroepen dat voor de reizigers naar Utrecht een andere trein was, die met een omweg mij daar zou dumpen. Ah, gelukkig. Met al m'n spulletjes wandelde ik daar, trots met OV in de hand, door het station, op weg naar de incheckpaaltjes.

Alsof het me allemaal extreem makkelijk gemaakt moest worden, want ja hoe vaak reis ik met de trein als dit de 3e keer alleen is, ging er natuurlijk een rood lichtje knipperen toen ik m'n OV-kaart lang het paaltje haalde. Na drie keer was het wel duidelijk dat het niet ging werken dat inchecken. Met al m'n bagage achter me aan slepend vloog ik naar de dichtstbijzijnde informatietent die ik tegenkwam. Een vriendelijke vrouw vertelde met haar breedste glimlach dat ik te weinig geld op m'n kaart had staan om te reizen met de trein. Ah, oké. En nu? Dan maar een ticket kopen.

Opnieuw vloog ik over het perron op zoek naar de juiste trein. Gelukkig kwam hij net aanrijden en kon ik gaan zitten. Toen ik een plekje in de trein had gevonden en m'n hele bagage-pakket had uitgestald, kreeg ik een berichtje binnen. Of ik even kon bellen. Ik keek om me heen en zag dat ik weer, net als altijd, de stilte coupé had uitgekozen. Hmm, dan maar even een andere plekje in de trein zoeken. Al wandelend met m'n bagage in de rijdende trein (ik slingerde van links naar rechts), bekeek ik de deur waar ik doorheen moest. Hoe zou deze deur in vredesnaam open gaan? Algauw, heel gauw dus, viel het kwartje en de deur schoof automatisch open. Ik kwam aan in het deel van de trein waar de deuren zaten. Twee vrouwen en man zaten er een tijdschrift, krant en berichtjes op hun mobiel te lezen. Aha, daar was de deur naar de volgende coupé, waar ik ongestoord kon bellen. Maar op het moment dat ik die deur wilde openen hoorde ik de man en vrouwen grinniken. Een beetje verward staarde ik door het raampje van de deur en besefte dat het helemaal geen deur was, maar een stuk waar het ene deel van de trein in verbinding stond met het andere. Alsof ik nooit in m'n hoofd had gehaald te doen alsof het een deur waar krabbelde ik op m'n hoofd en pakte met m'n andere hand m'n mobiel en deed of ik druk aan het whatsappen was. Beschamend. Wegwezen hier. 
Ik pakte m'n spullen weer op en liep weer naar de 'echte' deur. Ik stapte de stilte coupé weer binnen en wilde op het oude plekje gaan zitten tot ik opeens niet meer verder kon lopen. Een enorme sliert die aan mijn tas hing was tussen de deur blijven zitten... Opnieuw verschenen er glimlachjes op de gezichten om me heen.
Na mezelf los te hebben gewrongen tussen de deur, ging ik weer veilig op m'n oude plek zitten.

Ja, ik kwam ook nog veilig aan in Utrecht. Ik vond het leuk. Dingen die anders lopen en dan weer zo'n blog als dit veroorzaken. Heerlijk. :P



Liefs XX

woensdag 16 oktober 2013

WIJ DRAGEN ROZE OP WOENSDAG


Alsof ik er de avond van te voren diep over na had gedacht, werd ik vanochtend wakker in een totaal roze gekleurde pyjama. Toen ik met m'n griep-hoofd voor de spiegel stond, werd ik even bang dat ik dé nieuwe teletubbie zou zijn. Hmm. Veel verbetering in hoe ik me voelde was er niet in vergelijking met gisteren. Nog altijd waren mijn wangen voorzien van een rode gloed en voelde ik me even duf. Ik grinnikte. De kleuren roze van mijn broek en shirt waren beide totaal andere kleuren roze en paste helemaal niet bij elkaar. Erg modieus word ik er niet op als ik me niet lekker voel.


Dat mode-onbewuste teletubbie gedoe veranderde toen ik op internet de volgende quote vond. 
Stiekem was ik dus gewoon heel goed bezig.
XO

zondag 13 oktober 2013

DE TIJD VAN SPOOKIES EN LIJMBALLEN

Op een één of andere manier is het een bijzonder moment. Het moment dat je uitvindt dat je tijdens de uitleg van de juf, en het dus stil moet zijn, ook briefjes kunt schrijven naar elkaar. De adrenaline giert door je lijf als je het briefje voorzichtig over de tafel naar degene naast je schuift. Dan ineens roept de juf je naam door de klas. Je verstijft en voelt je wangen rood worden. Zo onopvallend mogelijk schuif je het briefje met je elleboog onder je taalboek en kijk je met je zoetste gezichtje naar de grote, alles zeggende ogen van de juf. Je voelt de ogen van je klasgenootjes om je heen in je rug prikken; "Zou ze het door hebben?" ...


Niet alleen briefjes schrijven, maar ook vliegtuigjes vouwen en propjes schieten is altijd een favoriete bezigheid gebleven op de basisschool. En alsof het op de middelbare school opnieuw werd uitgevonden ging het daar gewoon door met vliegtuigjes vouwen. Dit keer was de reis door het geschiedenis lokaal, waar de neus intussen was voorzien van een dikke klont Pritt-stift lijm zodat het vliegtuigje aan het smartboard zou blijven plakken. Nog leuker waren de ogen van de leraar die de klas rondschoten. Ondanks dat ik geen fanatieke vliegtuig en propjesschieter was verstopte ik me uit voorzorg maar achter m'n schooltas of boek. Want ja, het is  best verdacht als je niet meer kan stoppen met lachen...

Nee een fanatieke vliegtuigpropjesschieter was ik niet, maar op de basisschool vond ik het leuk om lijmballen te maken. Per ongeluk iets te veel lijm pakken tijdens het knutselen of gewoon tijdens de les een lijmflesje meesmokkelen. Ergens heb ik nog een lijmbal liggen uit groep 5, als herinnering. Ik betrap mezelf er nog wel eens op dat als ik lijmflesjes zie dat in zin krijg om weer lijmballen te maken, maar dat is ook zo wat. In diezelfde groep maakte ik met vriendinnen 'Spookies'. Ik voelde me helemaal stoer toen, want ja ik had dat zelf bedacht enzo. Om jullie te laten zien hoe die zelfbedachte Spookies er dan uit zien ben ik net achter m'n bureautje aan de slag gegaan. Dit is het resultaat:

Spooky

















Voor degenen die net zo enthousiast zijn geworden als ik, hier een 'do it yourself'. Je hebt alleen een vierkant blaadje, een schaar en wat stiften nodig:

Allereerst beginnen we met het diagonaal dubbel-
vouwen van het vierkanten blaadje. Je kunt
ook een gekleurd blad gebruiken.




















Leg het dubbelgevouwen blaadje op deze manier
voor je neer.


















Vouw het blad nogmaals dubbel.
Jep. En dan nog een keer....




















Wat je nu voor je hebt liggen is een klein 4x gevouwen driehoekje.
Ahwyeah, goed bezig!
















Knip nu aan de lange zijde aan beide kanten
de hoekjes weg. 



















Vouw de driehoek nu open. Je ziet dat het Spooky al aardig
begint te lijken.















Versieren maar! 


















Liefs!


woensdag 2 oktober 2013

KLAAR VOOR DE START!?


Ik zit nu al wel weer aardig in het riedeltje van het dagelijkse bestaan. Late stage- en schooldagen en alle andere dingen die intussen na een knallende zomervakantie weer 'gewoontjes' zijn geworden. Sommigen onder ons starten een nieuw schooljaar met allemaal veel belovende woorden: Geen onvoldoendes tot december - of voor het hele schooljaar natuurlijk -, braaf je huiswerk maken en steeds zorgen dat je alles in orde hebt, de agenda netjes houden, genoeg sporten en gezond eten. Maar bij de meesten is de agenda binnen een paar weken al voorzien van met pen doorgekrast huiswerk en na een paar maanden ligt de kaft er al bijna af. En helaas vliegt dan toch onverwacht die onvoldoende op je schoot (gelukkig nog niet mee te maken gehad dit schooljaar). Ook is de MacDonalds  alweer geplunderd en voor sporten blijkt minder tijd te zijn dat je gehoopt had. Maar het is wel goed om je schooljaar te starten met goede voornemens: Een goede start is het halve werk!

Aanbevolen post

CITROENLOTION MET EEN VLEUGJE MUGGENHAAT

Als het nieuwe schooljaar begint, broeit mijn gedachten van goeie voornemens en initiatieven. Een soort oud en nieuw voor het komende s...