DE TREINREIS

Met een grote tas op schoot, mobiel en OV binnen handbereik zit ik op een stoel ergens voorin de bus. Ik kijk door de ruiten en bestudeer iedere bushalte om te zien of het de bushalte is waar ik er uit moet. Voor mij zit een meisje met haar I-phone. Ze lacht en grinnikt hardop. Ik ben niet nieuwsgierig hoor, maar het moet toch wel echt heel grappig zijn als ze zo hardop in haar eentje zit te lachen. Naast mij aan de linkerkant zitten een oudere man en vrouw. Vol trots vertelt de man over de nieuwe kauwgom die voor uren en uren frisse adem zorgt. Op dat zelfde moment kauw ik op het kauwgompje wat ik na een kop hete thee en het racen naar de bushalte in m'n mond gepropt heb en intussen zijn smaak verloren is.

Na het uitstappen besef ik dat dat bestuderen van de bushokjes totaal nutteloos was: De plek waar ik heen moest was het doel van de buschauffeur om AL zijn reizigers te dumpen, namelijk het station. Ik liep met m'n tas naar een van de informatieborden op het station en zocht de trein die naar Utrecht Centraal zou gaan. Huh? De trein naar Utrecht rijdt niet? Werkzaamheden? Maar ho es even, hoe kom ik dán daar?
Alsof de vriendelijke vrouwenstem die door de speaker van het station galmde gedachten kon lezen werd er omgeroepen dat voor de reizigers naar Utrecht een andere trein was, die met een omweg mij daar zou dumpen. Ah, gelukkig. Met al m'n spulletjes wandelde ik daar, trots met OV in de hand, door het station, op weg naar de incheckpaaltjes.

Alsof het me allemaal extreem makkelijk gemaakt moest worden, want ja hoe vaak reis ik met de trein als dit de 3e keer alleen is, ging er natuurlijk een rood lichtje knipperen toen ik m'n OV-kaart lang het paaltje haalde. Na drie keer was het wel duidelijk dat het niet ging werken dat inchecken. Met al m'n bagage achter me aan slepend vloog ik naar de dichtstbijzijnde informatietent die ik tegenkwam. Een vriendelijke vrouw vertelde met haar breedste glimlach dat ik te weinig geld op m'n kaart had staan om te reizen met de trein. Ah, oké. En nu? Dan maar een ticket kopen.

Opnieuw vloog ik over het perron op zoek naar de juiste trein. Gelukkig kwam hij net aanrijden en kon ik gaan zitten. Toen ik een plekje in de trein had gevonden en m'n hele bagage-pakket had uitgestald, kreeg ik een berichtje binnen. Of ik even kon bellen. Ik keek om me heen en zag dat ik weer, net als altijd, de stilte coupé had uitgekozen. Hmm, dan maar even een andere plekje in de trein zoeken. Al wandelend met m'n bagage in de rijdende trein (ik slingerde van links naar rechts), bekeek ik de deur waar ik doorheen moest. Hoe zou deze deur in vredesnaam open gaan? Algauw, heel gauw dus, viel het kwartje en de deur schoof automatisch open. Ik kwam aan in het deel van de trein waar de deuren zaten. Twee vrouwen en man zaten er een tijdschrift, krant en berichtjes op hun mobiel te lezen. Aha, daar was de deur naar de volgende coupé, waar ik ongestoord kon bellen. Maar op het moment dat ik die deur wilde openen hoorde ik de man en vrouwen grinniken. Een beetje verward staarde ik door het raampje van de deur en besefte dat het helemaal geen deur was, maar een stuk waar het ene deel van de trein in verbinding stond met het andere. Alsof ik nooit in m'n hoofd had gehaald te doen alsof het een deur waar krabbelde ik op m'n hoofd en pakte met m'n andere hand m'n mobiel en deed of ik druk aan het whatsappen was. Beschamend. Wegwezen hier. 
Ik pakte m'n spullen weer op en liep weer naar de 'echte' deur. Ik stapte de stilte coupé weer binnen en wilde op het oude plekje gaan zitten tot ik opeens niet meer verder kon lopen. Een enorme sliert die aan mijn tas hing was tussen de deur blijven zitten... Opnieuw verschenen er glimlachjes op de gezichten om me heen.
Na mezelf los te hebben gewrongen tussen de deur, ging ik weer veilig op m'n oude plek zitten.

Ja, ik kwam ook nog veilig aan in Utrecht. Ik vond het leuk. Dingen die anders lopen en dan weer zo'n blog als dit veroorzaken. Heerlijk. :P

Liefs XX