HAPPY FIRST BIRTHDAY!

Hoe is het mogelijk: De eerste blog in mijn leven die ik wél bijhoud. Geloof me, ik heb al zeker 6 blogs versleten. En ik zeg het goed: echt versleten...

HELLO AUTUMN

DE VAL VAN DE BAL

Al een hele week had ik uitgekeken naar deze dag. We zouden een soort survivalmiddag hebben met wat vrienden van mij en van ver zouden ook wat vrienden komen. Een hoop gezelligheid dus; het zou een onvergetelijke (!) dag worden...

Ik lachte me suf toen ik daar boven op metershoge bal zat. Ik had mezelf opgeofferd om als eerste dat reuze ding op te klimmen, wat op zich ook al een hele onderneming was.  Ja lachen deed ik, tot ik voelde dat er tegen de reuze bal geduwd werd en ik de harde grond op me af zag komen. En toen die enorme klap op de grond...

Het moment brak aan dat ik tot tien ging tellen in mijn hoofd en mijn naam wel 20x herhaalde. Pfieuw. Alles doet het nog, dacht ik. Ik deed mijn ogen open en wilde me omdraaien om vervolgens op te staan. Tevergeefs, omdraaien werd een issue toen ik werd bedolven door een pijn die er voor zorgde dat ik verstijft op de grond bleef liggen. Om mij heen kwamen steeds meer mensen staan. Geschrokken. Wijzend. Pratend. Oordelend.  Ze vroegen hoe het ging, maar ik wist het zelf niet eens zo goed. Ging het eigenlijk wel met me?  Waarom kon ik me niet omdraaien? Waarom had ik zo verschrikkelijk veel pijn?
Een man met eerste hulp verstand kwam gehurkt bij mij zitten. Aan de andere kant werd mijn hand opgetild en tussen twee warme handen van iemand vastgehouden. Gelukkig, mijn vriendin is bij me. Ik wilde gaan zitten, maar het voelde onmogelijk. Alleen maar stil blijven liggen. Niet bewegen. Mijn vader kwam aangerend en bleef bij mij zitten. Voor ik het wist hoorde ik sirenes aankomen en werd ik overhandigd aan twee spierbundels van broeders. Ik hoorde gemompel over bekkens, ruggengraten en al die andere toestanden. Op dat moment werd ik toch wel een beetje bang.

En daar lig ik dan, op een brancard. Da's ook voor het eerst. Ik had het er nog over gehad met iemand van de week, dat ik nog nooit de binnenkant van een ambulance had gezien. Naast mij zit een broeder die me wel honderd vragen stelt. Zoveel, dat ik bijna m'n achternaam vergeet en mijn geboortedatum met mijn woonplaats verwar. Mijn vriendin zit naast me en maakt grapjes. Gelukkig is het ergste uitgesloten: Er zijn geen heftige breuken. Als er iets is, dan is het een scheurtje in m'n botten of een spier.

Maar wat is er nou precies allemaal gebeurd? Ik zat boven op die reuze bal. Man, hoe hoog was dat ding wel niet? 2 meter? Wat ik wel weet is dat ik er niet lang op zat. Voor ik het wist lag ik op de grond.
De pijn in m'n rug is echt bizar. Ondanks dat, heb ik drie keer de vraag afgewezen voor een infuus in mijn arm. Naalden? No way! Intussen ben ik het ziekenhuis ingereden en zit ik op een vreselijke manier  in een ziekenhuisrolstoel. Het is werkelijk afschuwelijk. Er komt een vrouw aangelopen die voor de vierde keer vraagt of ik niet liever aan het infuus ga, want ze weten niet wat ze gaan doen met me, en even later komt ze terug met een handvol pijnstillers.

"Wil je wat te drinken?" vraagt een vriendelijke stem. Ik hoor mijn vader en vriendin antwoorden en ik mompel een voorzichtige: "Ja, ik lust ook wel". Ik wil mijn hand uitsteken, maar sta stomverbaasd als de mevrouw in haar witte ziekenhuisjasje opeens de opmerking maakt: "Sorry, maar jij mag niet. Ze weten nog niet wat er met je is."

Zo af en toe wordt er een ziekenhuisbed inclusief patiënt langs mijn rolstoel gereden. Ik krijg er de rillingen van. Ik heb zo'n hekel aan ziekenhuizen, zo'n verschrikkelijke hekel. Mijn pa leest het AD en gluurt af en toe over zijn krant om te vragen hoe ik me voel. In die tussentijd leest hij de meest on-interessante krantenartikels voor. Ik ben echt blij dat zij hier zijn. Maar hoe zit dat met de rest? Ze waren speciaal hier heen gekomen en nu zit ik in een dom ziekenhuis. Ik wil ze graag bellen, maar ik voel me behoorlijk sloom. Hm, dan straks maar.

Omdat het gigantisch lang duurt in het ziekenhuis besluiten we een stukje te gaan rijden met de rolstoel. Ik moet echt even naar buiten, ik word nu al gek van die mannetjes in witte jassen en die eeuwige witte muren. Het moment dat ik daar door de gangen rijdt, langs de wachtkamers waar iedereen ons na staart frustreert me wel een beetje. Zou ik nu voor altijd in een rolstoel moeten? 

Toen kwam er echt zo'n momentje wat alleen ons kan overkomen. De deur naar buiten zit dicht, er moet een tag langs gehaald worden. Er is wel een andere deur open aan de andere kant, dus we moeten weer helemaal terug. Door de wachtkamer, waar iedereen ons opnieuw nastaart. Het is gek ook, ik zit in een rolstoel, met een oude versleten broek met op de meest merkwaardige plekken gaten en een oeroud t-shirt. Even schiet ik in de lach en het is net of alle mensen geschrokken zijn dat 'dat meisje in de rolstoel ook in de lach kan schieten'. Tot mijn vriendin vergat dat over een drempel heenrijden niet zo'n heel geweldig plan was...

Na de hele middag, plus begin avond in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ik eindelijk naar huis toe. De arts was er van overtuigd dat het goed zou komen, maar dat het nog wel eens heel lang zou kunnen gaan duren. Hoe ik de auto in en uit ben gegaan zal ik maar niet omschrijven en al helemaal niet hoe ik van de auto op de bank thuis ben aangekomen. Dat was meer dan afschuwelijk. Mijn moeder heeft toen hamburgers gemaakt en niet veel later kwamen mijn vrienden langs. Ik was enorm blij om ze te zien, ondanks hoe debiel ik er bij lag op de bang.
Het zou een hele lange tijd worden, dat ik op die plek zou liggen. En dat werd het ook. Ik moest overal bij geholpen worden en ik heb regelmatig gedacht dat ik nooit meer normaal zou kunnen lopen, zwemmen, fietsen of skiën. Dat was best beangstigend.

Er zijn een hoop mensen langs geweest in die periode. Ik heb veel mooie kaartjes en brieven gehad, soms ook van mensen waar ik het nooit van verwacht had. Na een aantal weken kon ik eindelijk weer rechtop zitten, maar hield dit niet heel lang vol. Beetje bij beetje knapte ik op en wat was ik blij toen ik voor het eerst een rondje gelopen had om het huis. Daarna was ik helemaal op en moest ik weer een hele dag bijtanken. Intussen was er ook een rolstoel in huis en zo kon ik gelukkig vaker naar buiten toe, al had mijn wiel wel een afwijking naar links haha. Na bijna een maand ging ik proberen te zwemmen. Ik werd opgehaald en kon eindelijk weer het water in. Het ging wat ongemakkelijk, maar wat was dat heerlijk.

Vandaag is het precies een jaar geleden dat dit gebeurde. Ik kan intussen dankbaar zeggen dat ik alles weer kan waar ik al die tijd zo bang voor was niet meer te kunnen.
Al mijn dank voor de mensen die hulp hebben geboden in die periode, love you guys.

CHANGES IN LIFE - DISCOVERING AND MOTIVATING

Op onderzoek uitgaan. Het klinkt als een ontdekkingsreis van een peuter door zijn eigen achtertuin. Alle hoeken en gaten worden bekeken en ieder steentje, blaadje en bloemetje wordt hardhandig in de kleine kinderklauwtjes fijn geperst. Vol trots strompelt het naar zijn moeder met een glimlach waar het gegeten zand intussen een snor heeft gevormd op zijn gezicht. 

GOODBYE, DEAR SUMMER

Voor je het weet is het weer voorbij. Die zomervakantie waar je maanden naar uitkijkt, tot hij aanbreekt en weer vliegensvlug afgelopen is. 
In een van mijn vorige post's 'Hello Summer' heb ik geschreven dat iedere zomer zijn eigen verhaal heeft. Zo ook deze. En deze zomer, deze zomer heeft een heel mooi verhaal...