TOUR DE FRANCE

Jaren zie je het voorbij komen op de TV. Roestige (nouja, mag ik niet hopen voor ze) ijzeren buizen met wielen eronder. Etappe dit. Ronde dat. Peloton hier. Bolletjestrui daar. Zoooo niet interessant, die Tour de France.
En laat het dan net zijn dat deze vechtende TDF-mannen door het mooie dorpje Souillac scheuren, waar wij op onze campingstoel langs de weg zitten te wachten...

Met een stuk steen, die ik uit een rots langs de weg gepeuterd heb, schrijf ik met sierlijke letters 'Pays-Bas'op de weg. Vooruit, net doen of we dit heel leuk vinden.

Dan komt er ineens een Franse jongeman naar mij toegelopen. Gelukkig is Frans niet mijn slechtste vak, dus uit zijn geratel begreep ik dat hij mijn 'een krijtje' wilde lenen om ook iets op de weg te schrijven, In m'n redelijk Frans-Engels combinatie even uitleggen dat je gewoon de rots voor deze tekenkunsten kunt inzetten. Gevolgd door een knipoog.

Dit heb ik nou altijd al gewild. Gewoon midden op een grote autoweg staan, tussen de bergen, en dan op die wit geverfde strepen lopen. Ergens in de verte hoor ik een auto aankomen. Twee blauwe Nestlé bussen komen in volle vaart aan gescheurd, met de verlossende tekst in deze hitte: IJS €1
Toen ik op m'n dooie gemak een foto maakte, het geld bij elkaar had verzameld en naar de intussen stilstaande bus was gerend, reed hij zo voor mijn neus weg.
Dag lekker ijsje.

Algauw kwam de karavaan en dat was toch echt wel bijzonder. Petjes, flesjes water, snoep, cake, van alles werd er uit de karren gegooid. Dat was natuurlijk het leukste ghehe.

En toen kwam dat langverwachte fotomoment: de fietsers.

Zoef zoef zoef. Halve wielen, hoofden, helmen en fototoestellen van andere mensen. En lachwekkende gezichten van de vermoeide fietsers.

Wie had er ooit gedacht dat ik de Tour De France best wel leuk zou gaan vinden.