VRIJDAG(ON)GELUK (9)

Het is de hele week al raak. Alle kleine dingetjes die mis kunnen gaan gaan mis. Ik stoot m'n teen 100 keer, voel me een dweil, vergeet huiswerkopdrachten die toevallig niet in m'n agenda stonden, geluid gaat stuk op mobiel, slaap daardoor door mijn wekker heen, kom vervolgens te laat en ik ben totaal nutteloos op de plekken waar ik kom. Toen ik donderdagavond naar bed ging dacht ik: Zou ik morgen meer geluk hebben?

Toen ik 's ochtends wakker werd dacht ik het eventjes. Ik haalde mijn fiets uit de schuur en stapte op mijn fiets. Gevoelsmatig kon de dag beter, maar goed, we waren de dag pas net begonnen. Toen ik de poort uit fietste bleef m'n oortje van m'n Ipod haken achter het stuur. Ik dacht dat ik het goed kon oplossen, tot ik de macht over het stuur verloor en mega hard tegen een hek aan reed. Met meer dan vijf toeschouwers die op de bus stonden te wachten, die hun hand voor hun mond sloegen.

Het is dat het nog schemerig was, anders had ik mijn rode hoofd niet kunnen verbergen. Ik kwam er ook nog eens achter dat ik de verkeerde jas aan had getrokken: de capuchon van mijn vest vormde een reuze bobbel op mijn rug en de jas was veel te warm. Bezweten kwam ik aan op mijn stage. De dag kon beginnen.

Helaas had ik daar ook niet veel geluk. We gingen kruidnootjes bakken. Samen met een leerling ging ik het deeg maken. Makkelijker kan niet: we hoefden alleen maar water toe te voegen. Terwijl de leerling een prachtbal deeg aan het kneden was, ontdekte ik dat ik bij mijn stuk teveel water had gedaan. Conclusie: een papperige toestand die aan je handen bleef kleven. Hij moest lachen. "Juf, ik denk dat u vandaag een ongeluksdag heeft!"

Een ongeluksdag. Een ongeluksweek. Ik kreeg een oven tot mijn verantwoording. Twee dames mochten met de juf meekijken tot het vijf voor 12 was, dan zouden de kruidnootjes klaar zijn. Zes voor 12 besloot ik ze er vast uit te halen. De gezichtjes die eerst betoverd waren met een glimlach, trokken wit weg. "Juf, ze zijn allemaal aangebrand!"

Weekend? Waar blijf je?! Ik kon wel op m'n knieën vallen om te smeken. Met m'n tong op m'n knieën strompelde ik naar buiten, toen ik ein-de-lijk klaar was. Het zakje chips wat ik had om mijn ongeluk weg te eten scheurde helemaal verkeerd open waar door het niet meer dicht kon. Ja hoor, dat kan er ook nog wel bij ;)

's Avonds leek alles ineens te veranderen. Toen ik werd opgehaald met de auto, draaiden we de muziek op volume 'ik-hoor-je-niet'. Ondanks het geluid wat overleden is op mijn telefoon, zijn we in één keer goed gereden en kwamen we heelhuids aan op de bestemming. Het avondje is, op twee keer het stoten van m'n knie na, zonder ongeluk en pech geëindigd. Én het was ook nog eens heel gezellig!

Wat een geluk.