MIJN AARTSVIJAND - TIJD VOOR 'OMDENKEN'

Ik heb het niet zo met opmerkingen als 'dat is mijn aartsvijand'. Ten eerste denk ik dat het niet nodig is om dat te zeggen en ten tweede ben ik er van overtuigd dat je echt niet met iedereen vrienden hoeft te zijn, maar je toch ook kan leven met dat je die persoon gewoon niet graag mag en het niet zo met diegene kan vinden. 'Aartsvijand' klinkt als een continue strijd, iets wat onomkeerbaar is en dat er absoluut niks is wat dat zou kunnen veranderen. Waarschijnlijk wil je er nu flink tegenin gaan, want er zijn gewoon mensen die, eerbiedig gezegd, wel die titel zouden verdienen. Toch?!

Ondanks dat ik dus niet zeer gesteld ben op opmerkingen waar een 'vijand' centraal staat, heb ik er wel een. Het is geen persoon in dit geval, het is een vak. Rekenen. Nu zul je denken dat ik mijn eigen post belachelijk maak door over zoiets onnozels te beginnen, maar dat ligt heel anders. Rekenen is in de loop van de jaren echt een vijand geworden en het is tijd om de confrontatie met die vijand aan te gaan.

Ik zal jullie de meeste details besparen van mijn rekenprobleem, maar het is in meerdere maten gaan groeien toen ik op de middelbare school zat. Met mijn droom voor ogen, om als juf door het leven te gaan, móést ik wel rekenen. Het rekenen en wiskunde zorgde voor een hoop vermoeiende momenten, slechte, héle slechte cijfers, ontelbare bijlessen en ja, ik ben er niet het type voor; maar ik kreeg zelfs een soort faalangst voor dit vreselijke vak.  Op een gegeven moment, toen ik mijn vakken moest kiezen voor het examenjaar, werd mij met nadruk opgelegd dat ik wiskunde niet moest gaan kiezen als eind vak. Het werd me bijna verboden, omdat de kans dat ik het zou halen niet fantastisch groot zou zijn. Het was een voordeel, omdat ik dan voor een jaar rekenvrij zou zijn. Het was een nadeel, omdat ik rekenen voor mijn volgende opleiding nodig had. Toch koos ik er voor om rekenen uit mijn pakket te laten.

We gaan weer even terug naar dat vijandgedoe. Ik ben erachter gekomen dat je er een hoop mee op schiet als je de confrontatie aan gaat met je vijand. Ook heb ik gezien dat het totaal achterwege laten en het op de achtergrond schuiven van je vijand óók helpt. Ik vind het vriendelijker als je een persoonlijk probleem je 'vijand' noemt, in plaats van die ene persoon die er steeds maar voor zorgt dat je in de knoop raakt of bent geraakt. Dán pas kun je je vijand confronteren en er aan werken.

Morgen is het zover. Intussen ben ik alweer jaren verder van mijn middelbare schooltijd en zit ik intussen op het mbo. Op mijn opleiding moet je met rekenen een 3F niveau halen om je diploma te ontvangen. Het is een behoorlijk gevecht geweest om naar het examen van morgen toe te werken. Ik zal rekenen nooit graag mogen, laat staan vrienden er mee worden. Maar ik weet, dat als ik morgen of later dit jaar mijn examen haal, ik in ieder geval heb laten zien dat het het niet meer waard is om het mijn vijand te noemen.