BEAM FESTIVAL - DAT WAT ERVOOR EN ERNA GEBEURDE

'Ik had het nog zo goed uitgepuzzeld; toch moest ik weer rennen naar de bus om hem te halen. Gelukkig was de tramhalte waar ik moest opstappen voor de tram richting het station, niet ver van het bushokje waar ik uitstapte. Er stonden stonden een hoop mensen te wachten. Leuk is dat altijd, 'mensen kijken'. Een paar meter naast mij stond een mevrouw een sigaretje te roken. De jonge knul van een jaar of 20, die eerst nog vlak naast haar stond,  liep wel erg overdreven hoestend en met een vies gezicht weg van haar. De mevrouw haalde haar schouders op en de jongen vond verderop een plekje waar hij zich vast een stuk beter voelde. Ik toverde het broodje met 'filet American' uit m'n tas. Tijd voor voedsel.'

Toen ik aankwam op het station, zocht ik de snelste weg naar de Albert Heijn to go. Nee, dit keer niet voor eten. Op het station is dat één van de weinige plekken waar je kunt afspreken met reisgenootjes, zonder kans te lopen dat je het niet kunt vinden. Samen stapten we de trein in, die over enkele minuten richting Amsterdam zou vertrekken. Wat ons betreft kon het feest beginnen.
We vonden een mooi plekje tegenover elkaar, ploften neer en begonnen oeverloos te kletsen. Maar wacht eens. Had ik eigenlijk wel ingecheckt?

Heel handig om daar achter te komen, twee minuten voordat de trein zijn deuren sluit. Zou ik het redden als ik hard zou rennen? Waar stonden de incheckpaaltjes eigenlijk? Voordat ik het zelf doorhad was ik al de trein uitgerend op zoek naar de geliefde gele incheckpaaltjes.
Zonder mijn wonderconditie - kuch kuch - had ik het nooit gered. De conducteur die we later op de dag tegenkwamen zou hebben gezegd dat daar als straf 'billenkoek' op had gestaan.We zochten opnieuw een plekje. In de trein hadden we twee keuzes. We konden in Leiden op een andere trein stappen (en eerder aankomen) of in de trein blijven zitten richting Amsterdam (en later aankomen). Onze voorkeur ging natuurlijk uit naar eerder aankomen, dus wanneer de trein stopte om nieuwe reizigers binnen te laten, stapten wij heel optimistisch uit de trein. Helaas kwamen we tot de ontdekking dat het perron met de trein die we moesten hebben verder lag dan verwacht. Rennen of terug de trein in?

De deuren gingen bijna dicht toen we besloten weer terug de trein in te gaan. Na veel geklets, gegrinnik om de conducteur en babbel-verhalen kwamen we aan in Amsterdam. Vanaf daar namen de bus naar het theatergebouw De Melkweg. Natuurlijk kon ons 'lot' het niet laten ons een halte te vroeg uit te laten stappen. Gelukkig kwamen we een Mac Donalds tegen, en waar een Mac Donalds is is een weg. Dé (Melk)weg. 

We hebben echt een hele gezellige dag gehad. Het was gezellig met elkaar, er waren een hoop goede artiesten, de Mac is voor een tweede keer bezocht en we zijn zelfs in de pauze nog even een H&M ingevlucht. Vooral in de H&M hebben wij dames twee belangrijke lessen geleerd. Schaam je niet teveel en blijf vooral in de rij wachten voor de paskamers, want denken dat omkleden in de winkel een betere keuze zou zijn is een hele slechte optie.

Hier zaten we op de box waar nog geen tien minuten later de zanger van The Afters op stond!

Het nachtleven was al begonnen en de buitenterrasjes startten hun 'winterslaap', toen wij op zoek gingen naar de bus (die achteraf niet aansloot op de trein die we moesten hebben) om terug naar huis te gaan. Kortom, we moesten doen alsof we voor een goed doel meededen aan de marathon in de straten van Amsterdam.

Zonder afscheid te nemen van onze twee geweldige, levende navigatiesystemen, vervolgden we onze marathonrace richting het perron waar onze trein zich al klaar stond te stomen voor zijn laatste reis die dag. We kwamen in Utrecht aan waar we een half uur op onze volgende trein moesten wachten. Algauw hadden we een zeer goed gesprek (en dat midden in de nacht!) met iemand die met dezelfde trein zou reizen. Hij was blijkbaar erg aardig, want ik heb mijn oreo-koekjes gedeeld en dat zegt hele een hoop.

Toen meer dan de helft van de nacht al voorbij was kwamen we aan op het station waar de auto stond te wachten. We waren één van de weinigen die dit station als eindbestemming hadden. Toen we dachten dat we bijna bij de auto waren, bleek de weg er naartoe afgesloten te zijn. We hebben nog geprobeerd hekken te verplaatsen, maar algauw gaven we de hoop op.
Toen we eindelijk onderuit gezakt in de auto zaten en onze benen konden masseren na onze heftige marathon, werd er een verdacht rood licht zichtbaar in de spiegels van de auto. STOP. Politie.

Wat een gebeurtenisrijk dagje. Blijkbaar reden we ergens waar we niet mochten rijden, haha. Om dat te vieren hebben we eerst maar eens een zak chips leeggegeten toen we thuiskwamen. We vielen in slaap toen de wekkers van vogels en bezige bijen waarschijnlijk alweer afgingen en de treinen waarschijnlijk weer nieuwe reizigers naar Amsterdam zouden meenemen.