Eindelijk zit ik in de Blue Fire. Na zo lang wachten in
die eindeloze r... Rij? Welke rij?! Er was helemaal geen rij. We mochten gewoon
voordringen. Of beter gezegd: we mochten door de medewerkeringang!
Om me heen zag ik allemaal zuchtende mensen die steeds op hun horloge of op de klok keken. Ik grinnikte. Hoelang zouden zij al in de rij staan? Ik doe de beugel over mijn hoofd en houd me vast. Bij mijn handen zit een klein computertje. Op het schermpje zie ik wat letters en cijfertjes staan. Ik kijk nog eens naar de rij en zie een meisje ongeduldig aan de jas van haar vader trekken. Ze zegt iets in het Duits. Mijn Duits is niet zo fantastisch, maar de woorden die ik hoor lijken op 'Papa het duurt zo lang'. Weer grinnik ik.
De achtbaan start met rijden. Langzaam. Onder het grote bord waar 'DANGER' op staat schuiven twee deuren open waar we langzaam maar zeker doorheen rijden. Ik zie overal lichtjes. Ik hoor stemmen, zenuwachtig gegrinnik en een jongen die het grappig vind om alvast heel hard te gillen. Het lijkt wel op een elektriciteitscentrale. We rijden nog een stukje door tot we stoppen. Een meneer staat met een schroevendraaier bij een kastje vol knopjes en elektriciteitsdraden. Hij beweegt, praat hard, lacht gemeen en plots loeit er een alarm door het hok waar we stilstaan met de karretjes. De man lacht nog harder. Het alarm loeit nog harder. Er wordt afgeteld! Met wel 100 kilometer per uur wordt de achtbaan afgeschoten.
Ik vlieg door de lucht en gil zo hard ik kan. Mijn hart klopt. Mijn haren wapperen met de wind mee. Ik voel dat ik een heel raar gezicht trek, maar dat komt omdat ie zo snel gaat! Terwijl ik vreselijk snel door de loopings vlieg die in de achtbaan zijn gemaakt, kijk ik voorzichtig met een dichtgeknepen oog op het computerschermpje wat bij mijn handen zit. Op dat schermpje kon je zien hoe hoog je hartslag was! En naast het schermpje zat een ... een wat?! Een camera?! Ben ik al die tijd gefilmd?! De achtbaan stopt. Ik stap uit en loop daar het winkeltje waar alle filmpjes worden laten zien.
Mijn mond valt open. Ben ik dat?
Om me heen zag ik allemaal zuchtende mensen die steeds op hun horloge of op de klok keken. Ik grinnikte. Hoelang zouden zij al in de rij staan? Ik doe de beugel over mijn hoofd en houd me vast. Bij mijn handen zit een klein computertje. Op het schermpje zie ik wat letters en cijfertjes staan. Ik kijk nog eens naar de rij en zie een meisje ongeduldig aan de jas van haar vader trekken. Ze zegt iets in het Duits. Mijn Duits is niet zo fantastisch, maar de woorden die ik hoor lijken op 'Papa het duurt zo lang'. Weer grinnik ik.
De achtbaan start met rijden. Langzaam. Onder het grote bord waar 'DANGER' op staat schuiven twee deuren open waar we langzaam maar zeker doorheen rijden. Ik zie overal lichtjes. Ik hoor stemmen, zenuwachtig gegrinnik en een jongen die het grappig vind om alvast heel hard te gillen. Het lijkt wel op een elektriciteitscentrale. We rijden nog een stukje door tot we stoppen. Een meneer staat met een schroevendraaier bij een kastje vol knopjes en elektriciteitsdraden. Hij beweegt, praat hard, lacht gemeen en plots loeit er een alarm door het hok waar we stilstaan met de karretjes. De man lacht nog harder. Het alarm loeit nog harder. Er wordt afgeteld! Met wel 100 kilometer per uur wordt de achtbaan afgeschoten.
Ik vlieg door de lucht en gil zo hard ik kan. Mijn hart klopt. Mijn haren wapperen met de wind mee. Ik voel dat ik een heel raar gezicht trek, maar dat komt omdat ie zo snel gaat! Terwijl ik vreselijk snel door de loopings vlieg die in de achtbaan zijn gemaakt, kijk ik voorzichtig met een dichtgeknepen oog op het computerschermpje wat bij mijn handen zit. Op dat schermpje kon je zien hoe hoog je hartslag was! En naast het schermpje zat een ... een wat?! Een camera?! Ben ik al die tijd gefilmd?! De achtbaan stopt. Ik stap uit en loop daar het winkeltje waar alle filmpjes worden laten zien.
Mijn mond valt open. Ben ik dat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten