VERDOVING EN EEN GAMEBOY

Nu komt alles weer naar boven. Al die herinneringen. En ik maar denken dat ik het mij nog nooit was gebeurd. Nou, het is me wel degelijk eerder overkomen. Het zweet breekt me uit en terwijl ik mijn hand bijna blauw knijp, lig ik daar. Ik herken het gevoel, wat ervoor komt en wat erna gaat komen. Ik weet alles weer. Het lijkt alsof alles in het slow motion gebeurd als ik naar de wit getinte hand kijk die overal heen beweegt.



Nooit eerder heb ik het gevoel gehad dat ik bang moest worden voor een tandarts. Waarom zou ik? Ik had nooit ergens last van en ik mocht daarom best een beetje trots zijn op mijn tanden. Tot ik vandaag in die stoel lag om een gaatje te vullen. Jaren geleden toen ik nog klein was heb ik ook wel eens een gaatje laten vullen, kon ik me vaagjes herinneren.

"We gaan starten met de verdoving", glimlacht de tandarts vriendelijk, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. VERDOVING. V-E-R-D-O-V-I-N-G. Oftewel. PRIK. Oftewel. Een naald die in je kaak wordt gelanceerd. Ik kon het niet geloven, en ik stotterde het woordje met een grote dikke vraagteken erachter. Er was weinig keuze en ik kon ook niet nog even heel hard gillen dus ik liet het maar over me heen komen.

Daar lag ik. Mijn tong was al langzaam 'goodbye' aan het zeggen en mijn wang begon even later ook aan mijn schedel te bungelen. Wat een toestand. Na een tijd kwamen al die afschuwelijk tandartsinstrumenten in m'n mond om hun taak te vervullen. Ik probeerde me te concentreren op radio 538 die vrolijk z'n liedjes uit de boxen pompte, maar na een aantal keren een zenuw te hebben geraakt was mijn concentratie daar op weer ver te zoeken. Zoemende, borende, knarsende en andere griezelige geluiden tolden om mijn oren.

Het leek wel dagen te duren. Waar was die tandarts nu eigenlijk allemaal nog mee bezig? 100x dezelfde apparaten en een verdoofde lip die voor mijn gevoel bijna uitscheurde zo ver was hij opgetrokken. Gelukkig waren die verdovingsprikken al ver en ver en ver weg van dit moment. Heel even stopten de apparaten. Ik herkende het einddeuntje van 'Call me maybe' die op de radio werd afgespeeld. Maar voor ik er erg in had ging het spel weer verder.

Eindelijk was ik klaar. Met een scheef hangende mond probeerde ik vriendelijk naar de tandarts te lachen en  te bedanken. Maar helaas, mijn mondhoeken bleven hangen. Het bedanken kwam er ook op een heel bijzondere manier uit. Maar goed, het werd begrepen.

Thuis ging ik op m'n bed zitten. Ik heb dit eerder meegemaakt vloog er door mijn hoofd. Die verdovingsprik, ik weet het zeker. Opeens kreeg ik een flashback over hoe ik aan de hoge tafel in de woonkamer aan een rietje lebberde om de limonade in mijn mond te krijgen. Tot mijn teleurstelling lukte dit niet en liep ik naar mijn roze slaapkamertje met miljoenen hartjes. Ik plofte neer op mijn stoel en pakte mijn Nintendo Advence SP. Jungle Book speelde ik, ik weet het nog goed. Na een lange tijd zette is de gameboy uit en bleek de verdoving al een stuk minder te zijn. Ik was het helemaal vergeten.

Ik voel dat verraste deel van toen even terug. Die gameboys deden wonderen. Nu schrijf ik een blog, terwijl m'n rechterhelft van m'n hoofd ergens op de grond hangt. En m'n tong dan, echt bizar. Ik weet niet hoeveel verdoving ze heeft gespoten, maar zelfs een deel van m'n oor is gevoelloos.

Een vriendin komt even langs en maakt een heerlijke opmerking over mijn hang-face. Ik probeer te lachen, maar de mondhoeken blijven hangen.

De tandarts heeft me beloofd dat het 3 uur duurt, dus daar hopen we dan maar op. Tot die tijd speel ik wel Jungle Book op mijn oude Nintendo.

Liefs!