VERDWAALD OP HET STRAND

Het kan zijn dat je wel eens verdwaald bent. Heel menselijk: we zijn allemaal wel eens de weg kwijt. De laatste keer dat ik verdwaald was, was in de zomer...


Ik zou voor een week naar een jongerenkamp gaan in Burgh Haamstede. Het zou mooi weer worden (ja, dat kan ook hier in Nederland) en ik had er natuurlijk veel zin in. Tassen (!) ingepakt, gitaar meegenomen en alle andere plekjes gevuld met chips, chocola en snoep. De dag dat we aankwamen kende ik, op de goede vriend met wie ik ieder jaar op kamp ga na, helemaal niemand en plaatste ik mezelf en bagage in een mini-slaapzaaltje-kamer-achtig-iets waar drie stapelbedden in gepropt waren. Er was een klein padje tussen de bedden waar je kon lopen en ja dat paste dan weer wel, er was een wasbak. En oja, tegen de muren waren wat planken geslagen waar intussen de andere meiden hun voedselvoorraad hadden neergelegd. Ik stelde me voor en werd welkom geheten op de kamer, haha. Oké, allemaal bijzaken, back to the point:

Die avond had de crew van het kamp een fantastisch plan op het schema. Dé activiteit der activiteiten: een dropping. De groepen waren ingedeeld, we werden in een auto gepropt en voor we het wisten stonden we weer in het donkere buiten. De wandeltocht, waarvan niemand had gedacht dat die zo uit de hand zou lopen, ging van start en optimistisch huppelde ik vooraan met wat mensen in m'n lichtblauwe truitje + veiligheidsvestje die ik om m'n middel geknoopt had en reflecterend op alle zaklampen en mobieltjes reageerde. En tja, ik weet even niet meer waarom ik dat veiligheidsvestje mee had, ik geloof dat ik dat wel leuk vond ofzo.
Terwijl we het navigatiewerk aan de andere mensen over lieten volgden wij de bende achterna. Het was heel gezellig. De zak chips die ik als een baby'tje onder mijn trui had gestopt hield het nog geen kilometer vol en algauw was die bijna helemaal leeg.

Sterren. Overal sterren. En heel soms vloog er een vallende ster door de lucht. Het deed me denken aan Frankrijk, waar ik toen zo ongeveer 1,5 week van terug was gekomen. Het was een hele heldere nacht en de maan was mooier dan ooit. Hij was groot, vol en had een oranje gloed over zich heen, heel bijzonder.

Na een behoorlijke tocht langs de autoweg zagen we op de navigatie van een mobiel dat we een aantal keuzes hadden om terug naar het kampgebouw te lopen. Langs de weg, een ander pad, of het strand. Nouja, ik had de keuze natuurlijk allang gemaakt: het strand.

Bijzonder is in Burgh Haamstede dat de duinen heel breed zijn. Er liep een lang pad voor je bij het strand zelf kwam en dat pad namen we. We liepen en liepen over het strand en de navigatie zei steeds dat we verder moesten. Intussen hoorde ik al wat mensen klagen over voeten die pijn deden en kniën die knakten en al dat soort dingen. We hadden al uren gelopen en vroegen ons stiekem wel af hoever we wel niet waren. We gingen heel even uitrusten bij een strandtent tot er opeens een hond ging blaffen alsof z'n leven er vanaf hing. Een mevrouw kwam uit de strandtent (heel bizar zo midden in de nacht) en vertelde ons dat we er nog LANG niet waren en dat het nog best wel eens uren kon duren voordat we er zouden zijn. Teruglopen had geen zin zei ze, want dat zou nog langer duren.

Na nog eens heeeeeeel lang lopen kwamen we er opeens achter dat we geen strand opgangen meer waren tegengekomen. HUH. Zelfs de optimistische ikke liep nu toch wel een beetje krom.. Oneindig was het strand opeens zonder een opgang. Het gevoel dat je kilometers kan lopen zonder dat je iets verder komt. Vreemd, maar wel cool. De duinen waren wild met hoge duingrastoestanden en dat was ook bijna onmogelijk om doorheen te klimmen. Het heeft heel lang geduurd voor we eindelijk een strandopgang vonden. Daarna moesten we ook nog de lange weg door de duinen en uiteindelijk kwamen we zoiets als op 'begane grond'. Sommige van ons gingen er maar gewoon bij liggen, haha.

Zo zie je maar, je kunt ook verdwalen op het strand. Het was in ieder geval gezellig en de rest van de week was ook super met iedereen!

Liefs,

Celleke Velleke