Weer trek ik mijn dikke winterjas aan en schuif mijn snowboots aan mijn koude, met skisokken versierde voeten. Nadat ik een hele dag mijn bed te vriend heb gehouden en verder alleen een stoombak met menthol, zakdoekjes en een glas water heb gezien, besloot ik toch even de frisse buitenlucht op te snuiven (voor zover dat mogelijk was) op het balkon van de feriënwohnung.
Ondanks dat het buiten allang donker was, was alles op de berg nog goed zichtbaar door de felle lampen die op de sneeuw schenen. Het uitzicht, de frisse wind en de ijspegels van meterslang die voor mijn gezicht bungelden toverden de griep voor heel even weg. De gekleurde verlichting van het cafeetje halverwege de berg hadden een uitnodigende uitstraling. Alle mensen zaten daar dicht tegen elkaar gekropen onder de terrasverwarming. Maar dat mocht ook wel met deze temperaturen.
Ik stond op van mijn stoeltje en liep naar de langste ijspegel die ik kon vinden aan de dakrand. Stokstijf hing die daar, heel koninklijk 'ijspegel' te wezen. Heel fascinerend bekeek ik de ijsstaaf van dichtbij en besefte dat ie toch wel echt heel lang was. Nee, ik ben geen natuur of -uitzicht bederver, maar ik moest en zou de ijspegel toch even afbreken. Gewoon omdat het kan. Maar, om het natuurlijk gezien nog een beetje leuk te houden pakte ik het kleinere formaat naast meneer IJspegel. En gelukkig maar. Krak, glips, boem: Daar lag hij dan in duizend stukjes.
Beneden liep een witte kat door de sneeuw, hoe scherp kun je zijn. Hmm, we kunnen beter vragen: Waarom was die kat zo scherp? Een halve minuut (30 seconden, duh) ononderbroken oogcontact. Ik maakte een één of ander 'Pssspsspsspspsh' geluidje en het leek wel of de ogen van de kat met de seconde groeiden. En ja, dat ben ik dan weer, ik ga dan praten. Maarja tevergeefs, de PistenBully kwam eraan en algauw sprong de kat weg.
Oja, dat staat echt op mijn 'wish-list'. Een keer mee met de PistenBully en alles platprepareren. Wie weet krijg ik een keer de kans om mee te mogen (:
Ik stond op van mijn stoeltje en liep naar de langste ijspegel die ik kon vinden aan de dakrand. Stokstijf hing die daar, heel koninklijk 'ijspegel' te wezen. Heel fascinerend bekeek ik de ijsstaaf van dichtbij en besefte dat ie toch wel echt heel lang was. Nee, ik ben geen natuur of -uitzicht bederver, maar ik moest en zou de ijspegel toch even afbreken. Gewoon omdat het kan. Maar, om het natuurlijk gezien nog een beetje leuk te houden pakte ik het kleinere formaat naast meneer IJspegel. En gelukkig maar. Krak, glips, boem: Daar lag hij dan in duizend stukjes.
Beneden liep een witte kat door de sneeuw, hoe scherp kun je zijn. Hmm, we kunnen beter vragen: Waarom was die kat zo scherp? Een halve minuut (30 seconden, duh) ononderbroken oogcontact. Ik maakte een één of ander 'Pssspsspsspspsh' geluidje en het leek wel of de ogen van de kat met de seconde groeiden. En ja, dat ben ik dan weer, ik ga dan praten. Maarja tevergeefs, de PistenBully kwam eraan en algauw sprong de kat weg.
Oja, dat staat echt op mijn 'wish-list'. Een keer mee met de PistenBully en alles platprepareren. Wie weet krijg ik een keer de kans om mee te mogen (:
Ik stapte weer naar binnen, de slaapkamer in. Ik plofte neer op mijn bed en viel weer in slaap, Morgen zou het prachtig weer worden. Heel veel zon. En hopelijk ook voor mij een dag om weer de lift in te klimmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten