Na al dat heen en weer gereis van huis naar school - en weer ergens anders heen en terug - waren ik en mijn gemoed het met elkaar eens: als we dan gek doen, waarom dan niet nóg iets gekker. Vastbesloten liep ik met mijn mager gevulde handtas, met een boek Medische Kennis en een flesje water, richting het gele paaltje. Ik vond het een mooie gelegenheid voor een heen en weertje Lelystad.
Omdat ik eigenlijk aan het einde van de middag ook nog de krant zou moeten lopen, zou ik Lelystad natuurlijk nooit gaan redden. Ondanks dat zat ik op een officieel de meest ideale stoel in de trein richting Flevoland. Leuke spontane actie, maar ik moest toch echt een andere bestemming kiezen. Eerst even leren in de trein, want het is tenslotte tentamenweek. Maar de stof van medische kennis tot je nemen in een trein waar een groepje Duitse jongens allemaal Snickers eten en heftige muziek in een stilte coupé draaien, is flink lastig. Het zal heus niet alleen aan hen hebben gelegen, want het is sowieso lastig om medische kennis tot je nemen. Af en toe keek ik even op om te kijken waar de trein beland was. Ik was er al snel over uit waar ik vandaag zou uitstappen: het zou Schiphol worden.
Dan ineens staat er een meneer bij het deurtje. De felgele kleding maakt een conducteur eigenlijk een beetje eng. Ik volg iedere beweging, die plots stoppen wanneer hij bij de Duitse jongens komt. Als ik hoor wat hij zegt beginnen m'n wangen te gloeien. Eerste klas? Ik zit toch tweede klas? Ik keek om me heen. Het leek wel alsof iedereen mijn gedachten las, want er waren meerdere ogen op mij gericht. Wegrennen heeft natuurlijk geen zin, dus dan maar hopen dat mijn duitse taal zo slecht is dat ik het verkeerd heb verstaan. Steeds komt hij een stukje dichterbij. Schuin kijk ik over mijn boek naar zijn handelingen. Dan staat hij voor me. Zijn wenkbrauwen fronsen als hij mijn studenten OV ziet. En ja hoor, dat wordt rennen... Ik zit verkeerd.
Het is de eerste keer dat ik moet vluchten. Het zweet breekt me uit. Mijn flesje water valt op de grond en ik struikel tot twee keer toe over mijn eigen voeten. Ik ben er van overtuigd dat nu álle ogen op mij gericht zijn. De conducteur in zijn felle outfit komt met een enorme snelheid achter me aan. De deur klappert. Ik moet de knop indrukken om te ontsnappen, maar ik kan de knop niet vinden. Het is te laat.
Goed verhaal, hè? Eigenlijk gebeurde er niets meer dan dat de conducteur zich afvroeg hoe het kwam dat een student niet wist dat naast het 2e klas stilte coupé, een 1e klas zit. Ik heb het er maar op gehouden dat ik niet zoveel met de trein reis, haha. Als ik bij Schiphol de roltrap op ga, valt m'n mond open. Goh, dit is de plek waar ik stond voordat ik naar Afrika ging. Je kunt wel weer zien wat voor een amateur vliegreiziger ik ben. Ik weet nog zo goed hoe zenuwachtig ik was toen ik hier stond met mijn groep. Met name omdat het de eerste keer in het vliegtuig zou worden. Ik droom even weg hoe ik daar stond met een te nerveuze glimlach. In de hand een karretje volgeladen met koffers. Niet wetende dat straks een van die koffers in het verkeerde vliegtuig terecht zou komen en ik een aantal dagen zou moeten overleven met iemand anders zijn tandenborstel en zou moeten slapen in mijn werkkleding. Ik weet nog hoe ik stond te giechelen bij de balie waar de stickers op mijn koffers werden geplakt, omdat ik geen idee had wat ik eigenlijk aan het doen was - thanks to Lobke. Hoe het poortje - natuurlijk weer bij mij - ging piepen en ik werd gefouilleerd door een blonde mevrouw. Hoe ik in de gate mijn medereizigers filmde en hoe erg ik verlangde naar de warmte van Afrika.
Ik kwam terug in de realiteit toen ik verder om me heen keek. Reizigers van overal huppelde hier rond met hun koffertjes. Ik ben echt een privacyschender als het gaat om het uitvinden waar mensen naar toe gaan en vandaan komen...Mensen die op de eerste dag na het weekend na hun tentamen in een trein stappen. Naar Lelystad of zo, eindigend in een Afrikaanse droom op Schiphol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten