En zoals de weerman ons al had laten hopen is de sneeuwwens waarheid geworden: Er ligt een betoverend laagje witte sneeuw over het land met als gevolg een hoop mensen die buiten aan het genieten zijn. Als het sneeuwt lijkt het net of er blikken met enthousiaste kindjes, papa's, mama's, opa's en oma's worden opengetrokken. En sleetjes niet te vergeten. Voor veel mensen fun, maar ook voor veel mensen een verschrikking: 1000 kilometer file, een record hier in Nederland.Gister toen ik de krant aan het lopen was, kwam er een stoere papa met zijn kleine zoontje van een jaar of 3 op de slee aan. "Papa, wat doet die mevrouw?" vroeg het mannetje. "Dat meisje brengt kranten bij de mensen!" antwoordde hij. Hij keek me met grote ogen aan en terwijl ik knikte zei ik: "Ja dat klopt!" Zijn ogen werden nog groter. Hij keek om zich heen en draaide zijn gezicht weer naar mij toe en zei: "Ik ben aan het sleeën met papa, want het heeft gesneeuwd!" Heerlijk.
Intussen kon ik vandaag het 'kranten lopen' beter een 'krantentocht' noemen. Ik heb hier nog nooit zoveel sneeuw gezien. Natuurlijk op wintersport wel, maar dit is wel bijzonder voor ons kikkerlandje. Terwijl ik als een dansende ijsgorilla van brievenbus naar brievenbus reisde, scheen het zonnetje tevreden op de witte lading. Heel handig ook dat ik thuis een paar goeie handschoenen dacht te hebben mee gegraaid, terwijl mijn graairesultaat een vingertoploze handschoenenpaar bleek te zijn. Maar ach, de kranten liggen netjes in de brievenbus en mijn fiets heeft het ook overleefd.
Ik vind het leuk, die sneeuw. Tevreden.
XO Celleke Velleke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten