PASFOTO'S MAKEN - 'HET SPREEKT VOOR ZICH!

Wat was het gemeentehuis veranderd voor mijn gevoel. Jaren geleden was ik er ooit is geweest toen ik een Historisch drieluik moest maken voor de geschiedenisles op de middelbare school. Leuke opdracht was dat trouwens; mijn eerste 'scriptie'. Trots, na zoveel inspanning. Zeker toen drie kwart van de scriptie een paar dagen vóór de inleverdatum ineens verdwenen was. Gelukkig heb ik alles afgekregen. Maargoed, ik wijk af. Gemeentehuis. Rijbewijs aanvragen. Ik moest een pasfoto laten maken en ik was aan de late kant, mijn afspraak was al over tien minuten. Maar hoe werkt dat hier? Waar is de mevrouw die mij is even gaat vertellen dat ik niet meer mag lachen? Dat ik m'n haar in m'n lelijkste toestand moet brengen? Geen idee. Dan maar even snel aan de zeer gespierde meneer, die zo had kunnen solliciteren voor uitsmijter/bodyguard, bij de receptie vragen.

"We hebben hier een hokje waar je zelf de foto maakt. Het is eigenlijk vanzelfsprekend. Anders kom ik je wel even helpen." Vriendelijke uitsmijter, al zeg ik het zelf. Redelijk gehaast zoefde ik naar het pasfoto-doe-het-zelf-hokje. Ik had nog maar een paar minuten voordat mijn afspraak was en ik moest ook nog een nummertje trekken in die tussentijd. Ik ging op het krukje zitten toen de robotvrouw, die goed verstopt zat in datzelfde hokje, begon te praten. Langdradig, veel te langdradig. Als je gewoon zegt dat ik 'op het groene knopje moet klikken' als ik hem leuk genoeg vind en 'rood als ik nog een foto wil maken', dan is dat toch net zo duidelijk?

Oh. Eerst geld erin. Ik had van te voren al wat losse euro's in m'n spijkerjasje gestopt zodat ik niet zo zou hoeven te zoeken. De eerste euro stopte ik al in de gleuf, maar tot mijn verbazing bleef hij hangen. Ik duwde nog wat, maar de euro paste niet door de gleuf. Toch stond er op het scherm dat het geld in de gleuf moest. Met mijn vinger probeerde ik de euro uit te gleuf te krijgen, maar daarvoor zat hij veel te ver. M'n ogen werden groter. De tijd begon te dringen, maar ik wilde toch die euro terug!

Ik ritste mijn tas open en ging op zoek naar het eerste beste materiaal dat mij mijn euro terug zou kunnen geven. Papier, chocoladereep, sleutel, hangertje van de portemonnee. Geen van alle voorwerpen kon mij verder helpen. Ergens onderin mijn tas vond ik het pakje zure matten die ik had gekregen op mijn stage. Het duurde even, maar ik had de euro weer terug.

Toen was het tijd voor de foto's. Ik ging er even voor zitten. Wat een geruststelling toen de robotmevrouw niks had gezegd over 'haren achter de oren'. Alleen m'n lippen op elkaar. Ik ging klaarzitten voor de eerste foto en klikte op de knop. Op het scherm verscheen mijn hoofd. Scheve lippen, dubbele kin en een haarplukje die ernstig omhoog stond. "No, no, no", zei ik hardop en ik klikte op de linkse knop, de knop die er voor zou zorgen dat er opnieuw een foto gemaakt zou worden. De tweede en de derde foto waren beter gelukt. Ineens kwam er op het scherm een rij met de gemaakte foto's. Ik grinnikte nog even om de eerste foto en mompelde nog dat ik blij was dat niemand die ooit te zien zou krijgen. De tijd drong, maar eigenlijk wilde ik nog even een extra foto maken om te kijken of die het best zou lukken. Snel klikte ik weer op het linkse knopje. "Uw foto wordt afgedrukt. Hartelijk dank en tot ziens." "WAT?!" riep ik. Het linkse knopje betekende nu niet meer dat ik opnieuw een foto kon maken, het was de uitprintknop geworden!

Ik schrok me wezenloos. Welke foto word er nu uitgeprint? "Uw foto is uitgeprint en u kunt deze vinden aan de voorzijde van dit hokje". Ik gooide mijn hoofd tussen de gordijnen en hing ongeveer ondersteboven op mijn stoel om met mijn hand bij het vakje te kunnen komen. Ik kon wel gillen. De eerste foto, waarvan ik eerst zo opgelucht van was dat niemand die zou komen te zien, lag in mijn handen. Dé foto voor mijn rijbewijs.

Er was echt geen tijd meer om opnieuw vijf euro te spenderen aan foto's. Ik trok een nummertje en ging op de stoel in de wachtruimte zitten. Grinnikend zat ik daar naar die fotootjes te staren, Vre-se-lijk. Van ál die foto's werd precies deze uitgeprint.

Vanzelfsprekend, zei de uitsmijter.