Het is echt ongelofelijk. Niet te begrijpen. Bizar, dat is het. Het is me gelukt! Na jaren strijd, welgeteld zeven, ben je verslagen. Nooit meer zal ik geconfronteerd worden met jou en je achterlijke aanhangers. Nooit meer hoef ik mijn hersenpan dit aan te doen. Ik hoeft geen tijd meer in jou te steken, want jij laat mij vanaf nu met rust. Your time's up.
Ik zat uiterst geconcentreerd op mijn stoel. Als je mijn koptelefoon op zou hebben gehad, zou je geratel van een reclamespotje hebben gehoord. Misschien, als je even had gewacht, had je mee kunnen kijken naar een documentaire over hoe mest op een goede manier wordt hergebruikt. Je had over mijn schouder mee kunnen kijken naar hoe ik, met de lelijkste pen aller tijden, een huisje tekende op het witte blad voor examenkandidaten dat voor mij lag. Het was een kladblaadje, dus niemand zou het ooit zien. Ik maakte een mooi dak op het huisje, zette wat plantjes in het raamkozijn, tekende zelfs een brievenbus en ook de deurbel ontbrak niet op mijn tekening. Oh ja, en tussendoor gaf ik natuurlijk ook nog antwoord op de vragen, het was tenslotte een Nederlands examen.
Ik heb het denk ik van mijn moeder. Het meest geconcentreerd tijdens het luisteren, als ik maar kan tekenen. Ik doe het al automatisch op school tijdens de lessen, maar ik had niet verwacht dat ik tijdens het Nederlands examen van mijn mbo opleiding een huisje zou gaan tekenen. Algauw verscheen er een boom naast het huis, met appels daarin. Er liep ook ergens een wilde kat tussen de veel te groot getekende grassprieten. Vogels in de lucht, nerven in de bladeren, bloempjes in de tuin. Toen ik een vijvertje wilde tekenen was ik al bij een van de laatste examenvragen gearriveerd, dus helaas was er geen gelegenheid om een eendengezinnetje en karperfamilie in de tuin te plaatsen.
Ik hoor het je denken. Nederlands? Je had toch iets met rekenen wat niet zo lekker ging? Iets met vijand*, toch? You are right! Tijd voor het rekenverhaal! (*Heb je de post gemist? Klik hier!)
De reden dat ik over Nederlands begon te vertellen is niet om jullie aan te raden om te gaan tekenen op je examen (ook al raad ik dat stiekem wél aan). Een wijze meester gaf mij dit mee: Rekenen is tekenen. Of ik op mijn rekenexamen dat óók huisjes en boompjes heb getekend? Nee, dat zat er niet in. Maar ik heb wel getekend! Tabellen (kruislings vermenigvuldigen), pizza's en chocoladerepen (breuken) en ik geloof dat ik ook nog een zwembad (inhoud) heb getekend! Door te tekenen probeerde ik minder een vijand te maken van rekenen, omdat de strijd nabij was.
Vandaag kan ik met trots zeggen dat ik de strijd heb gewonnen. Mijn rekenexamen is voldoende en er is niks wat dat kan veranderen. Het leukste vind ik misschien nog wel, dat ik iedereen maar weer heb bewezen dat niks onmogelijk is! Doei doei rekenen, je was vreselijk; maar toch bedankt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten