Ik ben blij. Het is weekend, ik zit in de trein, het zonnetje schijnt, muziek staat aan en ik heb een heerlijke reep chocolade bij me. Beter kan bijna niet! Tot ik ineens die meneer zag die de verpakking van zijn sandwiches opende...
Zijn ogen werden bijna net zo groot als die van mij. Het liep tegen lunchtijd, dus die meneer had hoogst waarschijnlijk ook wel trek, net als ik. Heel langzaam trok hij de bovenkant van de verpakking open en trok er een overheerlijke sandwich uit. Ik wilde wegkijken, maar mijn ogen bleven gefocust op de sandwich. Alles klopte aan het broodje, alsof ik er al een hap van had genomen en precies wist hoe hij smaakte. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden. Toen de meneer een hap wilde nemen, leek het wel of er speren uit mijn ogen kwamen om zijn sandwich eraan te spiesen, want met een ruk draaide hij zijn gezicht naar mij toe. Vlug draaide ik mijn hoofd weg, maar hield de man toch met een schuin oog in de gaten. Terwijl hij van mij naar zijn broodje en van zijn verpakking weer terug naar mij keek, dacht ik even dat hij zijn sandwich wilde gaan delen. Maar helaas.
Dan maar mijn chocoladereep. De lunch komt straks wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten