Het was die ene witte drinkbeker die daar zo stond te stralen op het tafeltje. Die drinkbeker, die was van mij. De drinkbeker die door mams iedere ochtend werd voorzien van limonade. Nu moet ik er echt niet meer aan denken, maar in die tijd stond ik echt te trappelen om in de pauze die hele beker limonade leeg te drinken. Maar deze drinkbeker was er niet zomaar eentje... hij was heel bijzonder.
Als dan eindelijk die bel ging die nog net niet "PAUZEEEEEEE" schreeuwde, kwam dan eindelijk die beker op tafel. Netjes werd het goedje weg geslurpt en dan was het moment aangebroken. Vol spanning staarde mijn vriendinnetjes naar mijn drinkbeker. Want in die dop zat een geheime plek, afgesloten door een dekseltje. En ze wisten wat er in de deksel zat: Liefde.
Het was meer dan verboden om de deksel open te maken. Als het gebeuren moest, mocht het alleen door mij worden gedaan. Want ja, stel je voor dat de 'Liefde' weg zou vliegen uit de deksel?! Zo was onze inbeelding. We wisten niet beter dan dat de deksel altijd dicht zat.
Pauze aan pauze ging voorbij. Tot aan deze pauze. Het schoot ineens door mijn hoofd . Nooit eerder had ik er aan gedacht. Ooit moest er toch een dag komen dat ik die deksel open zou maken? Mijn brede groep 5-glimlach veranderde in een serieuze blik. Twijfelend staarde ik naar de drinkbeker die tot de rand gevuld was met limonade. Zal ik het doen?
Mijn vriendinnetjes keken gespannen toe toen ik voorzichtig aan het dekseltje draaide. De deksel kwam een paar milimeter los van de dop. Zie je wel! De liefde gaat wegvliegen als ik hem verder open maak!
Ik draaide hem verder open., tot de deksel helemaal los zat. Het geheime plekje was helemaal leeg. Helemaal leeg. En ergens door de lucht vloog nu een beetje liefde, op zoek naar de volgende drinkbeker.
Het is weer een mooi verhaal !
BeantwoordenVerwijderen