Ik rij nu al een aantal maanden in de auto. Heerlijk is dat! Vooral de vrijheid is misschien hetgeen dat ik het meest waardeer aan het autorijden. De tien minuten langer in bed, de radio, het open raam op de zonnige dagen en het kiezen van de 'meerdere wegen die naar Rome leiden'. Het is niet dat ik nu nooit meer fiets, want dat vind ik nog steeds leuk om te doen.
Nog iedere dag ben ik trots op mijn rijbewijs. Al die zeurende examinators. Het steeds maar opnieuw rijden onder toezicht. Het is meer dan prettig om nu de auto in te stappen en dan gewoon m'n gang te gaan. En aangezien ik Chef nu ook helemaal ken, is het autorijden al helemaal een feestje.
Je leest het inderdaad goed, ook ik heb mij overgegeven aan het 'geef-je-auto-maar-een-naampje'. Het is misschien wel een beetje overdreven, zeker omdat de auto niet eens van mij is, maar het heeft wel wat.
Intussen blijft het wel opvallend dat wanneer ik de regenbuien wil ontwijken, de zon ineens gaat schijnen en wanneer ik de fiets pak omdat er goed weer is voorspeld het ineens gaat regenen. Daar moet ik nog evenwicht in zien te vinden, want uiteindelijk wil je toch niet graag nat en verwaaid aankomen in Rome.
Wanneer ik op de fiets ben, (geloof me als ik zeg dat ik 70% van de tijd gewoon fiets), dan maak ik daar goed gebruik van. Het is gezond en sportief als ik de fiets pak. Tegelijkertijd kan ik ook gewoon muziek luisteren en (als de zon schijnt) een kleurtje krijgen. Maar toen ik laatst op de fiets stapte kreeg ik voor het eerst te maken met de knipperlichtstoornis.
Ik moet naar links, maar waar zat nou in vredesnaam dat knipperlicht?! Ik was echt even in de war. Had ik dan geen knipperlicht nodig? Ik moest toch echt over 150 meter links afslaan.
Nu lijkt het alsof ik minutenlang na heb zitten denken over een knipperlicht op mijn fiets. Eerlijk gezegd was het een fractie van een seconde. Misschien twee. Maar toch, misschien iets voor 'Het beste idee van Nederland'?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten