INEENS WERD 'IE POPULAIR

Je zal het vast al eens hebben meegemaakt. In je grootste enthousiasme koop je iets, wat je maar slechts één keer gebruikt. Het kan van alles zijn, maar bij mij was het dus dit. Het was de zomer van twee jaar terug dat ze zo 'in' waren. Alle dametjes in de magazines liepen er mee. En ik hield er van!


Kocht ik haar dan omdat hij door zoveel mensen werd gedragen? Nee hoor. Ik was al een heel tijdje naar d'r op zoek. Alle marktjes in Frankrijk heb ik afgestruind naar dit hoedje. Maar nergens was dé perfecte. Waarom wilde ik 'em dan zo graag hebben? Want nooit eerder had ik een hoedje gedragen. Ik vond het altijd afschuwelijk staan. Maar het hoedje wat ik in mijn gedachten had, die zou perfect staan. Ook op mijn hoofd-waar-geen-hoed-bij-past.

Geloof me of niet, maar je zal net heel Frankrijk hebben rond gezocht naar een hoedje en je vind in je eigen landje op een rustige middag precies dat hoedje waar je naar op zoek was. And guess what, dit was ook nog eens het perfecte hoedje!

Daar ligt 'ie dan. Op z'n meest 12 keer gedragen. Waarvan 11 keer gewoon op mijn slaapkamer, terwijl ik heel hard aan het meezingen was met de radio. Sneu. Dat arme, perfecte hoedje lag tussen de zangbuien door ergens op mijn kast. Voor de sier.

Waarschijnlijk heeft 'ie daar huilend gelegen, gewacht misschien zelfs. Gewacht op het moment dat ineens een vriendin mijn kamer instormt en met sprankelende oogjes vraagt of ze het hoedje 'alsjeblieft' op mag naar het feestje van vanavond. Perfect was het hoedje, perfect bij haar outfit.

Op de fiets begon de strijd al: het waaide. Al gauw belande het perfecte hoedje in mijn fietsmand (die intussen door alle meefietsers was volgepropt, lang leve het pak-ezel-bestaan). Ik dacht nog: 'Dat wordt wat, dan kan ik straks de hele avond met dat hoedje gaan zeulen', niet wetende wat haar te wachten stond...

"Oh, wat een leuk hoedje!" "Sjonge, die staat leuk?" "Oh is 'ie niet van jou?" "Maar, nee joh, echt?!" Wat een belangstelling voor dat hoedje ineens, dacht ik. Ik gaf hem aan m'n vriendin die hem trots weer opzette. Hij bleef bij haar. Tot ik drinken ging halen en op de terugweg mijn hoedje ergens aan een paal zag hangen. Boven de duinen stak ze uit, alsof ze de wereld had overwonnen. Ik besloot het drinken neer te zetten en mijn hoedje te pakken. Maar toen ik mij omdraaide was het hoedje ineens verdwenen...

Intussen werd ik weer aangestoten door iemand die graag wilde babbelen. Nee hoedje, ik ben je echt niet vergeten, maar op dat moment dacht ik gewoon even niet aan je. Terwijl het feestje doorging zag ik ineens een jongeman met mijn hoedje op lopen. "HUH", dacht ik. Ik stapte op hem af en zei dat hij mijn hoedje op had. Hij kraamde uit dat hoedje helemaal geweldig was. Vooruit, dan zie ik hem zo wel. Weer even later zag ik wéér iemand anders met mijn hoedje op lopen. Sterker nog, er rende zelfs mensen achter hem aan; alleen voor mijn hoedje. Ineens was 'ie populair!

Aan het einde van de avond stopte ik mijn hoedje weer in mijn fietsmand.  Thuis gekomen vond hij daarna weer zijn eigen plekje, boven op de kast.