VRIENDSCHAP DELEN MET BUS EN FIETS

Jaren achter elkaar had je me kunnen zien gaan. Als het zonnetje scheen en als de sneeuwvlokjes in m'n gezicht kletterden. Als m'n mascara uitliep door de regenbuien of als de weg glad was en ook als er wegwerkzaamheden waren. Het had zo kunnen zijn dat je me zingend zag of misschien pratend tegen mezelf. Of je had me kunnen zien bulderen van het lachen, wanneer ik samen met één van mijn debiele reisgenoten was. Je had met kunnen zien toen ik nog maar net van de basisschool kwam, maar ook in het examenjaar van mijn mbo opleiding...

Fiets en ik waren onafscheidelijk. Dag aan dag waren we trouw aan elkaar. Het zat er aan te komen dat wanneer mijn eerste stappen op de hogeschool gezet zouden worden, Fiets mij daar niet heen zou brengen. Ik zou iemand nodig hebben die sneller zou zijn en waar ik droog zou kunnen zitten. Iemand bij wie ik zou kunnen schuilen als het hard waait en waar ik kan uitrusten na een lange schooldag. Iemand die dat alles zou kunnen – gratis – en mij ook nog eens naar huis zou brengen.

En daar kwam jij in het verhaal, Bus. Dankzij jouw kwaliteiten kon ik iets langer in mijn warme bedje blijven liggen. En als jij eraan kwam kon ik zo de voordeur uitrollen, want je stopte speciaal voor mij voor mijn huis. Met regen of storm kwam je soms iets later, zodat ik thuis nog even een kopje thee kon drinken. Of langer de tijd had om te kiezen welke schoenen ik aan wilde doen. Of om mijn OV kaart te zoeken.

Je weet het Bus, ik vind het heerlijk om met jou op stap de gaan. Maar ik moet toch bekennen dat ik Fiets een beetje mis. Fiets staat daar maar in de koude schuur, te wachten om met mij op stap te gaan. En toen het zonnetje ging schijnen deze week, zag ik heus wel haar verlangende kopje boven het raam uitsteken. Daarom, Bus, heb ik besloten dat ik mijn vriendschap met jullie moet gaan delen.
Want iedere vriend heeft weer andere kwaliteiten.